Tarnów. "Antygona w Nowym Jorku" u Solskiego
Sztuka Janusza Głowackiego grana była w Ameryce, Korei, Argentynie, Rosji. Często wystawiana w Polsce. W sobotę premiera w Teatrze im. Solskiego. Reżyseruje Tomasz Piasecki.
Janusz Głowacki, mieszkający w Nowym Jorku od 1981 roku, przewrotnie umieścił swych bohaterów w tym właśnie mieście - w tyglu kulturowym. Na Tompkins Square Park jest ławka, na której rozgrywa się dramat współczesnej Antygony, z pochodzenia Portorykanki mającej na imię Anita. Dlaczego użyłem określenia przewrotnie? Gdyż ta ławka może stać w dowolnym miejscu kuli ziemskiej, może stać również w Tarnowie, tu nieopodal nas w Parku Strzeleckim. Sztuka jest pełnoletnia, od napisania minęło już 18 lat, ale wciąż aktualna.
"Antygona w Nowym Jorku" to rzecz o miłości, przyjaźni, kruchości ludzkiej egzystencji. Jej bohaterowie to ludzie z krwi i kości, którzy cierpią i mają swoje marzenia, żyją intensywnie tu i teraz, jak gdyby jutro miało nigdy nie nadejść. Oni pod płaszczem kolokwialnego, momentami wręcz bardzo wulgarnego języka ukrywają swoją wrażliwość. Jak bardzo sztuka jest aktualna niech świadczy tegoroczna Nagroda Nobla z dziedziny ekonomii, którą dostali naukowcy za pracę dotyczącą bezrobocia, które często jest przyczyną bezdomności. Polak Pchełka, Rosjanin Sasza, Portorykanka Anita walczą o utrzymanie się na powierzchni życia wszelkimi dostępnymi im środkami z jakim skutkiem, tego nie chcę zdradzać, z myślą o Tych, Którzy przyjdą na spektakl po raz pierwszy. Bohaterowie zasługują na szacunek, o którym mówi jedyny przedstawiciel władzy i społeczeństwa w tej sztuce, sierżant policji Jim Murphy, spełniający rolę komentatora, kogoś kim w dramacie antycznym był chór i jego koryfeusz. Do antyku nawiązuje główny problem dramatu, czyli prawo do godnego pochówku, o który upomina się dla bezdomnego Johna Anita, dzisiejsza Antygona.
