Artykuły

Jeśli aktorzy się pierdolą, a operator utrwala to na taśmie - takie coś nazywa się film porno Jeśli zaś to samo udają na scenie - mamy wówczas do czynienia z obyczajową prowokacją artystyczną.

Normalnie do teatru nie chodzę często, bo nie ma po co. Zresztą teatr mam na co dzień, gdzie nie spojrzeć. Dramat rozgrywa się w Kosowie, komedię grają w Sejmie, a rząd Buzka to farsa. Gdy jednak naczytałam się w gazetach, że Marka Ravenhilla, najmodniejszego dramatopisarza Londynu, Toronto i Berlina, grają właśnie w warszawskich "Rozmaitościach", to poszłam. Tym bardziej, iż niosła się w Warszawce fama o artystycznym przekazie wyrażonym za pomocą słów uważanych przez polski parlament za nieprzyzwoite. Do tego pantomima przypomina ruchy frykcyjne, w żelaznym zestawie rekwizytów zaś są giwery, kosy (czyli noże) oraz strzykawki.

Założyłam więc pogniecioną białą bluzkę i czarną spódnicę z plamami po herbacie, jeszcze sprzed matury, a także wyczyściłam buty, aby nie powalać Melpomenie kobierców... i niech się dzieje, co ma się stać.

Trochę mnie zaskoczyło, że na początek rzucono na scenę artystę Jakubika (potem okazało się, że to pedzio i ćpun), który zarzygał scenę jakąś papką. Papką nakarmiła go Maria Seweryn, sama artystka i córka artystów: Jandy od Wajdy i Seweryna z Paryża. Po tej uwerturze trochę się uspokoiło, miałam więc czas na prześledzenie fabuły. A była ona o tym, że Marysi i jej rudemu koledze brakowało kasy na żarcie, więc musieli wziąć się za dilerkę drągów, ale rudy nie - miał drygu do interesów z powodu miękkiego serca, rozdał w pizdu trzysta działek, za co trzeba było zapłacić oberdilerowi, bo inaczej kaplica.

Tymczasem Jakubik poszedł na detoks, co poskutkowało życiową nauką, by się nie uzależniać od niczego, także od ludzi oraz uczuć zwanych wyższymi. Potrzeby niższe postanowił zaspokoić poprzez wylizanie odbytu rudemu, ale nie temu od Marysi Seweryn, tylko innemu. I wylizał za pieniądze. Wówczas ze sceny padło zdanie uznawane przez recenzentów za kultowe: Kiedy płacisz, nie możesz nazwać tego stosunkiem osobistym. Rzeczywiście niezły tekst, ale odpowiedni tylko w czasie lizania i płacenia... Następnie chłopcy poszli na zakupy, więc w sklepowej przymierzalni rudy zrobił Jakubikowi laskę i "cool".

Potem znów były dialogi, ale nie tak ważne, jak ten o płaceniu i stosunku osobistym, można je zatem pominąć. Tym bardziej, że nie przyszłam przecież do teatru na przedstawienie pt. "Shopping and fucking" (po polsku "Kupowanie i pierdolenie"), żeby słuchać "talking" (gadania). No i doczekałam się jebania, i to zbiorowego. Rudy od Marysi zdjął drugiemu rudemu spodnie, zwilżył mu tyłek, potem rozpiął rozporek, śliną natarł sobie członka i zaczął pierdolić. Marysia ocierała się o swojego rudego. Potem Jakubik zaczął pierdolić tego pierwszego rudego, ale temu było mało, poprosił zatem, żeby Jakubik włożył mu w dupę nóż albo chociaż śrubokręt.

I to w zasadzie cała akcja. Żeby nie było, że tylko jebanie mi w głowie, muszę wspomnieć o tym, co angielski autor sztuki, Mark Ravenhill, chciał przez nie powiedzieć. Otóż on chciał poinformować publiczność ery konsumpcyjnej, że wszyscy ludzie odczuwają potrzebę miłości. Marysia kocha rudego, rudy kocha Jakubika, Jakubik może i chciałby kochać innego rudego, ale detoks wyprał go z miłości. Ów inny rudy marzy jednak o miłości i opiece. Zanim bowiem uciekł z domu, opiekował się nim fagas jego matki, który gwałcił go każdej nocy, po "Panoramie" o dziesiątej.

Ravenhill - podobnie jak autor innej modnej w Polsce sztuki "Niezidentyfikowane szczątki ludzkie i prawdziwa natura miłości", Kanadyjczyk Brad Fraser-to przedstawiciel nowej dramaturgii, polegającej na wywlekaniu na scenę wszelkiego ludzkiego syfu zżerającego współczesne społeczeństwo. Obowiązkowo więc w obsadzie muszą się znaleźć postaci narkomanów, dewiantów i morderców, odgrywające przemoc, ćpanie, sex i rock'n'roll, które ukazuje się jako zło równe kupowaniu przedmiotów i ludzi. Dlaczego to co dobre jest złe? Nie wyjaśniają.

I na tym dziś polega klasyka.