Artykuły

"Wyzwolenie" w reż. Waldemara Modestowicza w Teatrze Polskim w Szczecinie. Pisze Ewa Koszur w Głosie Szczecińskim.

Czym jest patriotyczny dramat "Wyzwolenie" Wyspiańskiego dla Waldemara Modestowicza, znanego reżysera nagradzanych słuchowisk radiowych, a także ubiegłorocznego "Ślubu" Gombrowicza w Polskim?

Jego ostatnio zrealizowany spektakl, spodobał się publiczności szczecińskiej tak bardzo, że został nagrodzony w minioną sobotę owacjami na stojąco. Czy słusznie? Zapewne. Podziw widzów wzbudziły zarówno znakomite kreacje aktorskie (perfekcyjny Jacek Polaczek), jak i pomysły scenograficzne Marka Chowańca. Scena zmieniała się w zależności od potrzeby. Bo też był to teatr w teatrze, jak chciał autor dramatu Stanisław Wyspiański.

Przezroczysty ekran raz służył jako kraty w zniewolonej przez zaborców Polsce, innym razem - ustawiony po skosie - przedzielał drogę, po której zmierzał korowód (to częsty motyw w Teatrze Polskim) z biskupem w fiolecie, inwalidą, zasłużonymi bojownikami o wolność zniewolonym przez zaborców kraju, pensjonarkami w mundurkach, szlachcicami i kosynierami. Cała Polska w przekroju. Polska, której nie było sto lat temu i może nie być za sto lat w zjednoczonej Europie.

Zastygli w różnorodnych pozach aktorzy przypominali

pomniki albo obrazy o patriotycznej treści. Chór postaci lub widm odpowiadał na pytania Konrada - wędrowca oraz wieszcza Mickiewicza. Bo też cały tekst składa się z pytań i odpowiedzi. Albo pytań bez odpowiedzi. Ten dramat o potrzebie wolności i tryumfu ducha nad materią brzmi bardzo aktualnie. I w sam raz przed listopadowym, pełnym powagi i zadumy świętem. Biły dzwony, w tle sączyła się spokojna muzyka (Adam Opatowicz).

Osobne brawa widzów dostał młody aktor, który wyrecytował swa kwestię w rytmie rapu. Miał czerwony sweter z białym orłem na piersiach. Czy ten rap był potrzebny? Moim zdaniem, niekoniecznie, ale niewątpliwie stanowił barwny element w bardzo interesującym przedstawieniu Modestowicza.