Ibsen celebrowany
Wielki Norweg Henryk Ibsen konstruował swoje dramaty tak, że wydaje się niemożliwe, żeby na scenie sknocić mógł cokolwiek reżyser, cóż dopiero spółka Erwin Axer i Maciej Prus i to w Teatrze Współczesnym dbającym raczej o dobry poziom scenicznej roboty...
Również sztuka pt. "Upiory", napisana w 1881 roku, a opowiadająca o życiu pozornie układnym, po bożemu, lecz podszytym kłamstwem i obłudą, wydaje się pasować tu i teraz jak ulał. Po Ibsena zresztą, okrzyczanego za życia "sumieniem Europy", sięgały zawsze teatry w czasach przewartościowań, narzekania na upadek zasad moralnych, w czasach samooczyszczania się i wzajemnego pokrzepiania.
A jednak przedstawienie w Teatrze Współczesnym, specjalnych namiętności nie wzbudza. Jest szare, statyczne i solidne (ale trochę solidnością i prymuski, podobnie jak scenografia do spektaklu). Zrobione zostało z pietyzmem wobec tekstu, s zachowaniem wszystkich przemarszów przez pokój służącej Reginy (Joanna Szczepkowska) może nawet z jeden dołożono...
Jest - by tak rzec - celebrowane. Zwłaszcza przez Edmunda Fettinga (pastor) i Czesława Morawskiego (miody Alwing). I najgorsze, że od początku ma się świadomość - może fałszywą ale ogromnie dojmującą - że artyści niczym nie zaskoczą. A dłuży się tak, że chciałoby się wstać i krzyknąć - nawet z balkonu - "A szybciej tam, u licha, przecież i tak wszystko wiadomo". Że nie ubezpieczony zakład dobroczynny spłonie, a młodzieniec wychowywany w fałszywym kulcie dla ojca, dowie, się o jego świństewkach. I że runie ta cała konstrukcja, bez godziwych fundamentów.
Bo, niestety - albo jak kto woli, na szczęście - Ibsena ludzie znają prawie na pamięć. W każdym zresztą spektaklu napięcie buduje się środkami teatralnymi; nie wystarczy podawanie ze sceny fabułki.
Co do mnie, lojalnie przyznaję, wbrew zasadzie nie dosiedziałam do końca. Więc polecam, i owszem, ale raczej dla porządku... Także tym wszystkim, którzy stęsknili się za Mikołajską, a poza tym chcą odsapnąć od codzienności, która coraz mniej miejsca zostawia na celebrę.
