Skromny obrazek z prowincji
"Panieński raj" w reż. Rafała Sabary w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Pisze Iza Natasza Czapska w Życiu Warszawy.
Debiutancka sztuka Irlandki Morny Regan budzi zazdrość i żal, że nasi młodzi dramaturdzy od rozmowy o życiu wolą snucie nieporadnych fantazji o dewiacjach.
W "Panieńskim raju", ukazującym trzy pokolenia kobiet zmagających się z przeszłością i trudnymi do utrzymania na odległość więzami uczuciowymi, znakomite role stworzyły przede wszystkim: nigdy nie zawodząca Joanna Żółkowska, jako matka powracającej po latach do domu Ruth (Justyna
Sieńczyłlo) oraz prezentująca świetną formę, tryskająca dobrą energią Edyta Jungowska, jako wspólniczka Ruth. Głęboki ukłon należy się Mirosławie Dubrawskiej (babcia Ruth) za odwagę z jaką przedstawia na scenie starczą demencję, a słowa uznania dla Kariny Seweryn, która od czasu przykrego incydentu, jakim było "Lato" "Romaina Weigartena zrobiła spore postępy.
Kameralny dramat "Panieński raj" wystawiony w Powszechnym przez Rafała Sabarę nie jest arcydziełem, ale sprawnie napisaną, dowcipną i zajmującą historią z życia kilku bliskich sobie kobiet. Debiutancką sztukę Morna Regan, potrafiła oprzeć na naturalnych, dobrze brzmiących dialogach i prostych sytuacjach. Nie starczyło jej wprawdzie pomysłu na mocną pointę, ale to przecież debiut. Debiut grany na kilku europejskich scenach.
Zobaczyć nazwisko któregoś z naszych błyskotliwych młodych dramaturgów na afiszu paryskiego czy berlińskiego teatru - to byłoby coś. Problem w tym, że większość osiągnęła wprawdzie mistrzostwo w tworzeniu tekstów o dewiantach i dla dewiantów, ale napisanie kilku linijek rozmowy między dwojgiem ludzi o życiu to już dla nich Himalaje. Dlatego będziemy sobie ich hołubić raczej we własnych ścianach. A teatr Powszechny, aby łatwiej było o porówniania, będzie nam serwował z jednej strony rodzimego autora Roberta Bolesto opiewającego smutne życie pedofila ("147"), z drugiej - Mornę Regan skromnie zadowalającą się obrazkiem z życia irlandzkiej prowincji.
