Artykuły

Legendarny poznański Teatr Ósmego Dnia wystąpił w poniedziałek [14 marca] na dużej scenie ze spektaklem "Portiernia" [na zdjęciu]. To manifest przeciwko ułomnościom współczesnego świata.

Nasz program jest prosty: być nieufnym wobec wszystkiego tego, co w nas i tego, co poza nami i budzić tę nieufność w innych. Teatr powinien demaskować fałsz, który wszyscy zgromadziliśmy w sobie, zdzierać maski pozorów, pokazywać nasze twarze - z taką ideologią zaczynał [ w latach 70.] swoją artystyczną drogę Teatr Dnia Ósmego. Mimo że minęło ponad 30 lat, teatr przeszedł burzliwe dzieje, ideały zdają się nie blednąc. Udowodnił to spektakl "Portiernia", który obejrzała publiczność Spotkań w poniedziałkowy wieczór.

Dialog bez emocji

Spektakl zbudowano z luźnych kadrów, z których każdy jest znakiem naszych czasów: nocna dyskoteka, granica polsko-białoruska, mieszkanka Czarnobyla pragnąca dostać się do lepszego świata, kabina gdzie przeprowadza się dezynfekcję przed wejściem do sterylnego rejonu, strzelnica na której odreagowuje się stres, grupka pragnących przystosować się do nowej rzeczywistości niemłodych cheerleaderów, slogany z kozetki psychoterapeuty. Jest prosektorium ze zwłokami zamordowanych w Bośni, migawka z wojny czeczeńskiej, gadanina polityków rzucających w eter puste hasła. Aktorzy nie komentują rzeczywistości, ale w sposób "reportażowy", pozbawiony emocji, prowadzą z nami dialog. Zdają się pytać widzów: dokąd zmierza świat?

Rejony nieszczęść

Tło wydarzeń jest surowe i sterylne - blacha, folia, do tego dużo przytłumiającej, transowej muzyki mechanicznej. Sprawna konstrukcja elementów scenograficznych, wciąż przerzuca aktorów w nowe rejony ludzkich nieszczęść, zakłamania, bezradności. - Mam w sobie wirus, który pozwala mi żyć - mówi w finale Ewa Wójciak, jedyna kobieta w pięcioosobowym zespole aktorskim. Dzięki temu wirusowi Teatr Ósmego Dnia tworzy, demaskuje, idzie pod prąd, zmienia świat. Pozostawia publiczność z pytaniem: po co żyjemy?