Artykuły

Po ubiegłotygodniowej, telewizyjnej premierze "Bzika tropikalnego" znowu Witkacy, lecz już jako klasyk. Legenda polskiego teatru współczesnego: "Matka" w reżyserii Jerzego Jarockiego. Uważana w swoim czasie za jedyne przedstawienie "prawdziwie witkacowskie" do dziś fascynuje doskonałą reżyserią, wybitną grą aktorską i perfekcją realizacji.

Witkacy jest modny nie od dziś, króluje na scenach polskich od dziesięcioleci. Kolejnym pokoleniom ludzi teatru towarzyszy jednak nie tylko fascynacja jego twórczością, ale i pytanie: jak grać jego sztuki? W większości przedstawień zwyciężała, z nie najlepszym zresztą skutkiem, zasada im dziwniej, tym lepiej. Wątpliwe efekty przynosiły też niefortunne realizacje postulatu Konstantego Puzyny, by grać Witkacego po bożemu, bez niepotrzebnych udziwnień, z zaufaniem do myśli i języka autora. Teatr zabijała nadmierna dosłowność. Przedstawienie "Matki" Jerzego Jarockiego stanowiło, w oczach publiczności i krytyków, niemal idealne spełnienie myśli i poetyki Witkacego, wielu uznało, że reżyser znalazł nań metodę. Jednak ten niezwykły spektakl to efekt pewnego unikalnego zdarzenia artystycznego, a jak pisała Marta Fik: - Metoda Jarockiego jest nie do powtórzenia, efekty, jakie dała, związane są zbyt silnie z indywidualnością tego określonego reżysera, określonych aktorów i określonego scenografa w określonym czasie i w stosunku do określonego utworu.

Zanim zostało zarejestrowane dla telewizji, przedstawienie krakowskiego teatru odnosiło sukcesy nie tylko w Polsce, ale i na wielu scenach świata. To, co stanowi o jego wartości, to właśnie szczęśliwe spotkanie wielu osobowości twórczych i wielu talentów. To precyzyjna, matematyczna, jak pisano, reżyseria, doskonałe aktorstwo z genialnymi kreacjami Ewy Lassek i Marka Walczewskiego, uroda scenografii Krystyny Zachwatowicz, niezwykła synchronizacja światła, barw i muzyki. Ten wielki spektakl to fascynująca wyprawa w świat wyobraźni, filozofii, wrażliwości, w świat artysty ciągle nie poznanego.