"M - JAK MIŁOŚĆ" - DO TEATRU
Do przedstawienia "Gałązki Rozmarynu" w reżyserii L. Kielanowskiego, danego przy poważnej okazji, prawie nikt, nie zdobył się na uwagi krytyczne, mimo jego niewątpliwych uchybień scenicznych. Wystawiona potem niefrasobliwa komedia muzyczna "M - jak Miłość" z muzyką doskonałego kompozytora Ludo Philippa, niefortunnymi tym razem tekstami Wiktora Budzyńskiego i dobrą oprawą sceniczną Jana Smosarskiego, spotkała się w prasie z dość ostrą odprawą, jak gdyby nie była ona pomyślana, jako sceniczny żart i rozrywka.
Do tej roześmianej, roztańczonej i rozśpiewanej ptaszarni z emigracyjnego Chanteclaire'a, złożonej z barwnych kolibrów czy flamingów (Irena Delmar, Janina Jakubówna i Danuta Philip, Krzysztof Jakubowicz, Witold Schejbal, Zbigniew Youriewski, Henryk Vogelfaenger) - nie sposób strzelać z grubej Berty teatrologicznej. Więc tylko półżartem można przypomnieć, że zgodnie z odwiecznym prawem rozwoju sztuki dramatycznej nasze tematy rodzinne, które przedtem były wątkiem tragikomicznym w sztukach Budzyńskiego, przybrały z czasem charakter farsowy. Że ta przemiana wypadła raczej na gorszą passę w twórczości autora, to nie ulega wątpliwości.
Idzie tu o coś innego. O to, aby nie dzielić przejawów teatralnych na stojące poza wszelką możliwością krytyki i te, na które można przy lada sposobności naskakiwać. Chodzi więc o to, aby się zdobyć na odwagę wytykania niedociągnięć przy każdej sposobności, gdy się ma z nimi do czynienia, ktokolwiek jest w danym wypadku reżyserem, czy autorem. I aby za bohaterstwo pisania na wesoło w tych niewesołych czasach, odpłacać się miłością do teatru, pomimo zawodów jakie raz stąd raz z owąd potrafi on nam sprawić. Rozdzierajmy szaty raczej wtedy. gdy koszt ich reparacji stoi w jakimś stosunku do doznanej obrazy.
[data publikacji artykułu nieznana]
