Między realnością a imaginacją
Twórczość Hermana Hessego ciągle fascynuje. Zaczynał jako neoromantyk, by poprzez późniejszą fascynację psychoanalizą wejść bardzo głęboko w zakamarki ludzkiej duszy. Stał się mistrzem opisu konfliktu rozumu i uczuć w człowieku. Najbardziej znanym jego dziełem jest "Wilk stepowy" napisany w 1927 roku, prawie dwadzieścia lat później Hesse dostał literacką Nagrodę Nobla. Właśnie adaptację "Wilka stepowego" obejrzymy w najbliższym Teatrze Poniedziałkowym. Będzie to reżyserski debiut na telewizyjnej scenie Teresy Kotlarczyk, której talent ujawnił się już na dużym ekranie w filmie"Zakład" o zakładzie poprawczym dla chłopców.
Bohaterem powieści Hessego jest pisarz Harry Haller, który żyje w samotności na pograniczu jawy i snu, realności i imaginacji. Toczy dysputy z ludźmi, których już nie ma wśród żywych, np. z Goethem. Jest Wodnikiem, a, jak sam powie, to znak ciemny, wilgotny. I choć ten dziwny artysta-literat ucieka od ludzi i zaszywa się w samotności, pragnie na swój osobliwy, schizofreniczny sposób kontaktu z innymi istotami. Jeśli nie ma ich w rzeczywistości, wyobraźnia potrafi je wykreować. Właściwie nie ma dla niego ratunku. "Jest jeszcze jedna możliwość - powie - nadzieja. Ale do tego potrzebna jest wiara".
Teresa Kotlarczyk dobrała do materii literackiej bardzo adekwatną konwencję telewizyjną. To widowisko rozpięte jest między jawą a snem, słowa padają powoli, niemal monotonnie, ale mają swój wielki ciężar. Z postaciami z zaświatów rozmawia Haller przez jasną smugę światła.
Jan Peszek wyznał niedawno, że aktor nie może chodzić z tezą kreowanej roli, jak urzędnik z teczką. Aktor jest tylko "intuicyjnym badaczem społeczeństwa". I tym razem intuicja nie zawiodła krakowskiego aktora. Kreowanego przez niego Hallera odbiera się nie tylko na poziomie wypowiadanych kwestii i gestów, lecz również emocjonalnie, przez skórę. To na małym ekranie rzecz niezmiernie rzadka. Ciekawą, tajemniczą Herminę stworzyła Maria Pakulnis. (Poniedziałek, 23 listopada, Program I, godz. 20.30)
