Artykuły

W przedstawieniu Krzysztofa Zaleskiego zrealizowanym na motywach Szkoły uczuć Flauberta światło jest jednym z bohaterów. Modeluje ono sylwetki postaci, wydobywając najdrobniejsze napięcia i grymasy twarzy, rzeźbi kształty, wyznacza porę dnia i klimat danej sceny, przydaje jej intensywności. Złote od płomieni świec, niekiedy białe, niemal "prześwietlone" od słońca nieme obrazy, w których pojawia się roztańczona czy jadąca na koniu pani Arnoux (Maria Pakulnis), powracają regularnie jak muzyczna sekwencja. Ten formalny zabieg wyznacza spektaklowi rytm i jednocześnie uzasadnia przyjęty przez Zaleskiego-adaptatora sposób teatralnej narracji. Historia niespełnionej miłości, niczym impresja, przywołana zostaje we wspomnieniu dojrzałego już, rozliczającego życie Fryderyka Moreau (Mariusz Sabiniewicz). W jego pamięci przesuwają się sceny intymnych spotkań i bolesnych rozstań. Poddając powieść wymogom scenicznego skrótu, reżyser niemal całkowicie odrzucił polityczny wątek rewolucji 1848 roku. Fragmenty wystąpień paryskich buntowników wydają się w przedstawieniu sztuczne, śmieszne i zbędne. Brak napięcia pomiędzy namiętnością a poczuciem społecznego zaangażowania uczynił z Fryderyka postać dość jednowymiarową. Problem życiowej pustki i biernej postawy obecny u Flauberta - stracił swoją rację. Niemniej na uwagę zasługują nakreślone przez aktorów relacje łączące bohaterów miłosnego trójkąta. Bardzo dobrze wypada rola Marii Pakulnis - pięknej i wrażliwej mężatki, wewnętrznie rozedrganej, tłumiącej w poczuciu dumy uczucia i pragnienia. Pan Arnoux w wykonaniu Jana Nowickiego to stary kabotyn, kobieciarz i cwaniak, choć nie pozbawiony uwodzicielskiego czaru. I wreszcie przekonujący Mariusz Sabiniewicz jako Fryderyk - "błędny rycerz" szuka po omacku i w uniesieniu miejsca na ziemi.