Otwarcie Teatru Qui Pro Quo
4 kwietnia 1919 - W Galerii Luksemburga otwarty został Teatr Qui Pro Quo pod dyrekcją Jerzego Boczkowskiego i Seweryna {#os#}Majde{/#}, najsłynniejszy teatr kabaretowy przedwojennej Warszawy.
"...oglądamy lokal. Długi, ale wąski pod całą Galerią [Luksemburga] Szeroki na 12, ale długi do 100 metrów. Nie ma mowy, by mogła być tak długa widownia. Ostatnie rzędy musiałyby mieć lunety, telefony, a głośników jeszcze wtedy nie znano. Zdecydowano się więc, że salę podzieli się na dwie części: w większej będzie widownia, orkiestra i scena. Na widowni obliczono 36 rzędów i 10 lóż. Ogółem 514 miejsc (...) W mniejszej sali była palarnia i poczekalnia, gdzie publiczność oczekująca na drugi seans mogła wygodnie i spokojnie czekać (...) Wejścia były dwa (...) przez windę i ostatnie drzwi (...) Zabrano się od razu do pracy. Ja do dekorowania ścian, witraży, projektowania sceny. Wybudowano plastyczny horyzont, orkiestra miała podłogę akustyczną, wspierała się na 50 pustych butelkach po szampanie (...) Dzięki temu, że cały długi lokal przepołowiono teatr zyskał na akustyce. Od widowni zamknięty był półkoliście ścianą z dykty, a od poczekalni gładką, wewnątrz pustą, dzięki czemu głos rezonował jak w pudle skrzypiec. W tym tkwił sekret, który dziwił niektórych, że teatr mimo 34 rzędów nawet w ostatnich miał doskonałą słyszalność. Po bokach rozłożono po 4 loże czteroosobowe, na nich wyrzeźbione i wycięte z grubej dykty sceny z bajek La Fontaine'a, które ja skomponowałem. Loże obite pluszem, 10 rzędów foteli wyściełanych czerwienią, drzewo przy kanale orkiestry też wybite niebieskim pluszem. Sufit kremowy, na ścianach tapety ciemnoniebieskie w paseczki rzutowe. Z prawej strony między lożami drugą i trzecią wielkie szlifowane lustro złożone z części. Prócz tego znajdowała się też mała awantscena... Wyjście dla publiczności z prawej strony przy pierwszej loży" (Józef Galewski Pamiętniki, Maszynopis, Pracownia Dokumentacji Teatru Instytutu Sztuki PAN).
