Smutek przemijania
"...może święci albo poeci... " w reż. Piotra Stefaniaka w Teatrze Logos w Łodzi. Ocenia Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
"Może święci albo poeci" - to liryczny tytuł adaptacji "Naszego miasta", sztuki Torntona Wildera sprzed prawie 70 lat.
Amerykański dramaturg chciał najpierw przekonać, jak cudowna jest zwyczajność, to człowiecze z dnia na dzień, by na końcu, na cmentarzu spotkać świat zmarłych i żywych. Tam najlepiej widać, jak nie doceniamy piękna każdej chwili będącej naszym udziałem.
W widowisku przygotowanym w Teatrze Logos wszystko zaczyna się od zmarłych, do których dołącza właśnie Emilka, młoda mężatka. Będąc na granicy życia i śmierci przeżywa ponownie trzy wybrane dni. Dopiero teraz docenia naprawdę ich wspaniałość. Za życia nikt tego nie potrafi, nikt się nad tym nie zastanawia, no, może święci albo poeci. Klarownie przekazana refleksja, w takim układzie dramaturgicznym staje się bardziej smutna niż noc listopadowa.
Sięgając po sztukę Thorntona reżyser Piotr Stefaniak stara się jak najprościej opowiadać. Wykorzystuje zwykle w tej sztuce stosowany sposób markowania czynności, podkreślający ją dźwiękiem. Funkcjonalnym elementem dekoracji (scenografia Katarzyny Stefaniak) stają się podesty pełniące rolę zarówno mieszkań jak i nagrobków. Wdzięk Emilki w interpretacji Moniki Tomczyk, spontaniczność jej matki (Aleksandra Leszczyńska), delikatność zmarłej teściowej (Jolanta Kowalska) sprawiają, że smutek przemijania nie pachnie horrorem. W spektaklu swoją obecność celnie zaznaczyli znani aktorzy: Stanisław Kwaśniak i Mirosław Henke, a przejmującą postać organisty samobójcy stworzył Marek Kasprzyk.
Pewnie warto zachęcać do zastanowienia się nad życiem, póki trwa. Tylko, że akcent na przemijanie został postawiony zbyt mocno. Ani świętych, ani poetów tak łatwo w zwykłych zjadaczach chleba chyba się jednak nie obudzi...
