Osoby

DREWICZ Stefan Kajetan, właśc. S. Gritzmann (7 V 1906 Lubycza Królewska k. Lwowa - 19 II 1976 Poznań), aktor, reżyser, kierownik artyst. te­atru. Był synem Kazimierza i Zofii Gritzmannów, mężem pisarki Wandy Karczewskiej. Ukończył gimn. klasyczne i uzyskał absolutorium na polo­nistyce Uniw. Poznańskiego. W 1927-30 był ucz­niem Szkoły Dram. przy T. Polskim w Poznaniu; uczył się m.in. u S. Wysockiej i N. Młodziejo­wskiej. Jako słuchacz tej szkoły występował w epizodycznych rolach na scenie T. Polskiego. W 1932 zdał egzamin aktorski ZASP-u. W 1930-37 grał na scenach pozn.; w T. Polskim występował m.in. jako Poche ("Pani prezesowa"), Szymek ("Bet­leem polskie"), Gilles de Rais ("Sinobrody"), Kochanek ("Pocałunek przed lustrem"), Malarz ("Skowronek"). Grał też w T. Nowym (sez. 1935/36) i Narodowym. Z zespołem T. Narodowego występował gościnnie w Gdańsku, m.in. jako Skrzetuski ("Ogniem i mie­czem"). W Poznaniu debiutował też jako reżyser; wystawił m.in. "Zabobon, czyli Krakowiaków i Gó­rali". W sez. 1937/38 współpracował jako autor te­kstów satyrycznych z t. lalkowym Kuku w Pozna­niu. W 1937-39 był aktorem i asystentem reżysera w T. Miejskim w Bydgoszczy; grał tu m.in. Jana ("Dom wariatów"). Podczas okupacji niem. występo­wał w jawnych przedstawieniach na scenie Starego T. w Krakowie. Od lutego 1945 przebywał w Poznaniu. W 1945-47 i w sez. 1948/49 był wice­dyr. pozn. T. Polskiego. W sez. 1946/1947 pro­wadził kabaret lit. Kukułka Poznańska. W sez. 1947/48 pełnił funkcję wicedyr. T. Polskiego w Bydgoszczy. W sez. 1949/50 był aktorem, reżyse­rem i kier. artyst. T. Nowego w Poznaniu. W 1946-49 wykładał w pozn. Szkole Dramatycznej. Reżyserował w wielu miastach na terenie całej Polski, m.in. w 1949-51 i 1955 w T. Wybrzeże w Gdańsku, w 1951 w T. Powszechnym w Łodzi, w 1952 we Wrocławiu. W sez. 1951/52 należał do zespołu T. im. Bogusławskiego w Kaliszu; re­żyserował tam także w 1953 i 1954. W 1953 re­żyserował "Męża i żonę" w T. im. Osterwy w Lub­linie, grał też rolę Wacława. Jako reżyser pracował także w Kielcach i w Radomiu. W 1954 był na etacie reżysera T. Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze (wystawił: "Trzydzieści srebrników", "Świętoszka"). W 1954-55 był w zespole T. Nowego w Łodzi, w sez. 1955/56 w T. Ludowym w Nowej Hucie (re­żyserował w tym czasie również w Gnieźnie), a w 1956/57 w T. Dramatycznych w Szczecinie. Nastę­pnie pracował jako reżyser w pozn. TV. W 1959-62 był kier. artyst. i reżyserem w PPIE w Poznaniu. W 1963 reżyserował w T. 715 w Łodzi oraz w T. im. Fredry w Gnieźnie, w którym od sez. 1963/64 do 1965 pracował etatowo. W Gnieźnie jeszcze w marcu 1970 reżyserował "Intrygę i miłość" (grał także rolę Prezydenta). W 1965-73 był aktorem T. Pol­skiego w Poznaniu; po przejściu na emeryturę w 1973, występował w nim jeszcze do 1976. W 1973 obchodził jubileusz czterdziestolecia pracy artystycznej. Był aktorem o dużej kulturze i dobrym przygoto­waniu warsztatowym. Grał m.in. Stańczyka i Ojca ("Wesele", 1946), Pustelnika ("Balladyna", 1956), Króla w głośnym szczecińskim przedstawieniu "Mazepy" (1957) we własnej reżyserii; ponadto: Radosta ("Ślu­by panieńskie", 1964), Laokoona ("Achilleis", 1968), Sędziego Durejkę ("Pierścień wielkiej damy", 1970), Prezesa ("Kordian", 1971), Śmigalskiego ("Zemsta", 1972). O roli Króla w "Mazepie" pisał A. W. Kral, że w wykonaniu D. był to: "pokaz gry bardzo finezyjnej, zewnętrznie niemal zupełnie zamasko­wanej tą samą sylwetką i tym samym wyrazem twarzy, za to bogatej i wyrazistej wewnętrznie. Jest niewymuszony i wytworny w skąpym geście, charakterystyczny w chodzie, wiersz mówi znako­micie". Reżyserował m.in. powojenny bestseller w Poznaniu "Ziemia oskarża" W. Karczewskiej (1945), "Moralność pani Dulskiej" (kilkakrotnie), również kil­kakrotnie "Męża i żonę", "Świerszcza za kominem", "Trzydzieści srebrników", a także m.in. "Kandidę" (1954), "Szczęście Frania" (1963). Przedstawienia przez niego reżyserowane przygotowywane były b. starannie, miały wyraźną koncepcję inscenizacyj­ną. Był autorem sztuk dla dzieci wystawianych w pozn. T. Lalki i Aktora Marcinek i red. wydaw­nictwa Opera Poznańska w Teatrze Wielkim (Poz­nań 1936). Bibl.: Almanach 1975/76; Danowicz: Ujarzmianie Melpo­meny; Formanowicz; Kaszyński: Teatralia; Koczanowicz s. 120, 121; Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; Szczep­kowska: 20 lat. t. na Wybrzeżu; T. Nowy w Łodzi; M. Waszkiel: Dzieje teatru lalek w Polsce (do 1945 roku), Warszawa 1990; Wilski: Szkolnictwo; Głos Wielk. 1972 nr 240; Teatr i Film 1957 nr 3 (A. W. Kral); Afisze, Uniw. w Poznaniu; Akta (tu fot.), ZASP; Programy, IS PAN. Ikon.: W. Bartoszewicz: D., rys., tusz, 1950 oraz D. w grupie siedmiu osób Komisji Egzaminacyjnej dla kandyda­tów na aktorów, rys., tusz, Szkicownik z lat 1947-1951 - Bibl. Raczyńskiego, repr. W. Bartoszewicz: Piórem i piórkiem "Ibisa", Poznań 1982 (okładka); Fot. - Arch. Dok. Mech., IS PAN, MTWarszawa, ZASP. Nagrania: Wypowiedzi okolicznościowe - Arch. Dok. Mech.; Role - Red. Dok. Inf. PR. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994