Powieść dla kucharek
Opętani to — jak twierdził sam Witold Gombrowicz — powieść dla kucharek. Jak ta historia odnajdzie się dziś w teatrze?
Teatr im. Juliusza Słowackiego zabiera się za Witolda Gombrowicza. Krakowska premiera Opętanych w reżyserii Tadeusza Bradeckiego już w sobotę.
— Możemy założyć, że autor płynie statkiem, a całą historię tworzy w swojej głowie z nudów. Nuda morska powoduje, że zaczyna się bawić i wymyślać taką gotycką opowieść. Jako narrator panuje nad tym, ale w pewnym momencie ten świat wymyka mu się z rąk i zaczyna żyć swoim własnym życiem — wprowadza nas w świat najnowszej premiery Rafał Dziwisz, którego zobaczymy w roli Narratora.
Witold Gombrowicz pisał Opętanych pod pseudonimem i drukował swoją powieść w odcinkach na łamach „Kuriera Czerwonego" w 1939 r. — To trochę romans, trochę powieść grozy, trochę powieść gotycka. Ale też próba napisania przez Gombrowicza tekstu, który przyniesie mu majątek, choć traktował go jako powieść dla kucharek. Ostatnie dwa odcinki ukazały się 3 i 4 września 1939 r., już po wybuchu wojny, gdy Gombrowicz od dwóch tygodni przebywał w Buenos Aires — przypomina Tadeusz Bradecki, współautor adaptacji i reżyser przedstawienia.
Mimo że pisarz długo nie przyznawał się do tego utworu, nie mógłby się go wyprzeć. — Można rozpoznać Gombrowicza we frazie, w sposobie konstruowania sztuki, w bardzo charakterystycznym języku — wyjaśnia Rafał Dziwisz.
Jakie siły działają w Opętanych? — Zażartowałem kiedyś, że trzeba nam było diabła i powinniśmy coś z tym diabłem zrobić. Mówię to ostrożnie, bo w teatrze o diabłach tylko tak można mówić, ale w Opętanych siły diabelskie działają. Aczkolwiek wszystko jest równocześnie przedstawione lekko, półżartem i z ironią — mówi Jan Polewka, współautor adaptacji teatralnej oraz autor scenografii i kostiumów, który w 1980 r. uczestniczył w pierwszym wystawieniu tego tytułu na deskach teatru w Polsce, wówczas pokazywanego w adaptacji i reżyserii Tadeusza Minca w Teatrze Polskim we Wrocławiu.
