Autorzy

KONWICKI Tadeusz
(ur. 22 czerwca 1926, Nowa Wilejka, wtedy Polska, dziś Litwa - zm. 7 stycznia 2015, Warszawa)
Powieściopisarz, reżyser i scenarzysta. Lata szkolne spędził w Kolonii Wileńskiej. W roku 1938/39 uczył się w wileńskim Gimnazjum im.Zygmunta Augusta. Od 1941 roku pracował jako robotnik na kolei. Wywieziony do przymusowej pracy w lesie uciekł, ukrywał się, a następnie do 1944 roku pracował jako pomocnik elektryka w szpitalu w Nowej Wilejce i równocześnie uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych. Należał do konspiracyjnego harcerstwa. W 1944 roku zdał maturę na kompletach. W lipcu 1944 roku jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w akcji "Burza". Po rozbiciu oddziału, w kwietniu 1945 roku, przedostał się do Gliwic, gdzie kilka miesięcy pracował jako urzędnik w Tymczasowym Zarządzie Państwowym. Jesienią 1945 roku przeniósłszy się do Krakowa rozpoczął studia na polonistyce. Debiutancki reportaż Konwickiego ukazał się w 1946 roku na łamach dodatku do "Dziennika Polskiego". Nosił tytuł "Szkice z Wybrzeża". Jako prozaik Konwicki zadebiutował opowiadaniem "Kapral Koziołek i ja" w warszawskim miesięczniku "Nurt" w 1947 roku. Od 1946 roku pracował jako korektor, a następnie jako redaktor techniczny tygodnika "Odrodzenie", w którym publikował także recenzje literackie. Artykuły, recenzje i fragmenty prozy Konwiciego ukazywały się także w "Dzienniku Literackim", "Nurcie", "Wsi", "Pokoleniu" i "Po prostu". W 1947 roku przeniósł się do Warszawy, wraz z redakcją "Odrodzenia". Po rozwiązaniu pisma, w latach 1950-56 był redaktorem "Nowej Kultury". W 1948 roku napisał, opublikowaną w 1956 roku, pierwszą powieść zatytułowaną "Rojsty". W kolejnej powieści Konwickiego - "Z oblężonego miasta" (1956), po raz pierwszy pojawia się - stały odtąd w jego pisarstwie - obraz wileńskiej krainy jako przestrzeni ucieczki ze współczesności, przestrzeni, gdzie podstawowe dla życia ludzkiego relacje wobec drugiego człowieka i wobec przyrody miały - we wspomnieniu wygnańca z tamtych terenów i z tamtego czasu - charakter arkadyjski. "Z oblężonego miasta" otwiera cykl wileński, obejmujący powieści: "Dziura w niebie" (1959), "Zwierzoczłekoupiór" (1969), "Kronika wypadków miłosnych" (1974) oraz "Bohiń" (1987).
Portret współczesności nakreślił pisarz w cyklu powieści psychologicznych, do których należą: "Sennik współczesny" (1963), "Wniebowstąpienie" (1967) i "Nic albo nic" (1971). Pogłębieniem tego obrazu okazał się następny cykl, obejmujący najgłośniejsze utwory literatury wydawanej poza cenzurą państwową: "Kompleks polski" (1977), "Mała apokalipsa" (1979) oraz "Rzeka podziemna, podziemne ptaki" (1984). Były to powieści-przestrogi, utwory utrzymane w tonacji groteski politycznej, ukazujące społeczeństwo na granicy rozpadu powodowanego rozmyciem kluczowych pojęć (wolności, patriotyzmu, zdrady, niewoli).
Rosnące od powieści "Nic albo nic" zaangażowanie pisarza w bezpośrednie życie społeczne znalazło swoją przeciwwagę w cyklu "łże-dzienników", należących do pisania nie zaangażowanego ani w politykę, ani w literaturę. Wchodzące w skład tego cyklu utwory - "Kalendarz i klepsydra" (176), "Wschody i zachody księżyca" (1982), "Nowy Świat i okolice" (1986), "Zorze wieczorne" (1991) oraz "Pamflet na siebie" (1995) - to zapisy, obejmujące dziennikowe notki i eseistyczne wstawki, fragmenty utworów literackich i towarzyskie niedyskrecje.
W połowie lat pięćdziesiątych Konwicki zajął się także twórczością filmową jako krytyk, scenarzysta i reżyser. Artykuły i recenzje dotyczące tej dziedziny ogłaszał w "Filmie" i "Ekranie". W latach 1970-78 był kierownikiem literackim Zespołu Filmowego "Perspektywa". Według jego scenariusza powstały między innymi filmy : "Matka Joanna od Aniołów" (1958) i "Faraon" (1960) Jerzego Kawalerowicza, "Jowita" (1967) Janusza Morgensterna, "Kronika wypadków miłosnych" (1985" Andrzeja Wajdy. Jako scenarzysta i reżyser Konwicki jest twórcą kina autorskiego. Zrealizował między innymi "Ostatni dzień lata" (1958), "Zaduszki" (1961), "Salto" (1965), "Jak daleko stąd, jak blisko" (1971), "Dolinę Issy" (1982) i "Lawę" (1989).