Czas akcji: rok 1656.
Miejsce akcji: Sewilla, miasto w Hiszpanii.
Obsada: 5 ról męskich, 1 rola kobieca, 3 role epizodyczne, cień, duchy i zjawy, głosy tłumów.
Druk: "Dialog" nr 1/1982.
Misterium w sześciu obrazach.
Wierszowany dramat jest historią nawrócenia Don Miguela Maary de Leca, który jest w przekonaniu autora historycznym Don Juanem.
Sztukę rozpoczyna uczta w zamku pod Sewillą. Większośc gości jest już pijana. Don Miguel głośno przechwala się swoimi seksualnymi podbojami, których liczba i finezyjność wywołuja podziw ucztujących. Wypowiedzi Don Miguela są świętokradcze i obrazoburcze. Takiemu stosunkowi do Boga sprzeciwia się jedynie Don Fernand, przyjaciel ojca Don Miguela. Dosadni określa jego zachowanie i namawia go, aby spotkał się z niewinną dziewczyną o imieniu Girolama. Prosi go, aby przyszedł na mszę do kościoła Miłosierdzia, gdzie na pewno ja spotka.
Zbliża się świt i uczta powoli dobiega końca. Nagle zza kotary wyłania się Cień, który wyjawia Miguelowi, że jest "cieniem jego minionego życia" i ostrzega:
"Lecz biada, biada temu, co jest świadom,
i co przełoży, ślepy na pięknośc Boga,
pustkowie nudy - mękom namiętności,
a męki namiętności - pustkowiu nudy."
Don Miguel - pod wpływem tych słów i prośby Don Fernanda - zaczyna spotykać się z Girolamą. Zakochuje się w niej, a Girolama, mimo że zna jego dotychczasowe życie, postanawia podjąć próbę uratowania jego duszy. Oddaje mu swoją rękę na czas życia na ziemi, a swą duszę na wieczność. Trzy miesiące później umiera. Gdy Don Miguel rozpacza nad trumną ukochanej, zjawiają się Duchy Ziemi. Jeden z nich mówi:
"Myśl o ziemi, synu Boleści,
reszta bowiem jest niczem.
Masz serce dla nadziei, a ręce dla pracy.
Trza będzie żyć! Trza będzie długo żyć i rzec, jak ludzie,
że to ci jest radością."
Kiedy Duchy Ziemi oddalają się, pojawia się Duch Nieba, który nakazuje mu, aby się radował. Don Miguel nie bardzo rozumie, z czego ma się cieszyć. Wówczas Duch Nieba każe mu natężyć słuch. Pod oknami przeciąga procesja i słychać śpiew. Pieśń ma charakter pasyjny i w formie poetyckiej opowiada o śmierci Syna Boga Żywego. Wiedziony intuicją i głosem Ducha Nieba, Don Miguel pragnie schronić się w klasztorze Miłosierdzia w Sewilli i tam doczekać śmierci. Jest skruszony i pełen wyrzutów sumienia. Gdy zjawia się w klasztorze, przeor wysłuchuje jego spowiedzi i przyjmuje go do zakonu. Zapowiada mu długie i trudne życie, pełne wyrzeczeń, pokory i pokuty. Don Miguel przyjmuje nowe wyzwanie ze szczera wiarą i zaufaniem do Bożej Łaski.
W kolejnym obrazie dwóch mnichów z klasztoru Miłosierdzia rozmawia przed kościołem. Omawiają homilię, którą właśnie wygłosił brat Miguel. Podziwiają język i szczerość wypowiedzi nawróconego. Zjawia się wówczas sparaliżowany żebrak Johannes, którego spotyka wychodzący właśnie z kościoła Don Miguel. Johannes to złoczyńca, właśnie zwolniony z galer. Brat Miguel radzi mu, aby się polecił Bogu, gdyż ma oblicze człowieka, który ma wkrótce umrzeć. Johannes opowiada mu swoje tragiczne życie. Miguel wzywa na pomoc Boga i nakazuje Johannesowi odrzucić kule. Ten po chwili wahania odrzuca je daleko za siebie i biegnie ku kościołowi z głośnym krzykiem.
Mija kilka lat. Don Miguel Maara jest już bardzo stary, włosy ma siwe, ręce mu drżą. W monologu, jaki wygłasza na klasztornym podwórzu, opierając się na kiju, widać jak wielkie przeobrażenia i zmiany nastąpiły w jego osobowości, od czasu uczty z pierwszej sceny. Don Miguel wybiera się na spotkanie ze śmiercią. Kieruje się ku drzwiom od ulicy. Nagle, na progu wstrzymuje go dłoń postaci spowitej w płaszcz. To Duch Ziemi. Wzywa Miguela, żeby oddał mu pokłon. Usiłuje zatrzymać go przywołując ziemskie wspomnienia. Don Miguel podnosi ręce i odpędza zjawę cytatami z psalmów. Wówczas woła go Duch Niebios, a on ze słowami na ustach: "Otom jest" - umiera. Brat zakonny, ogrodnik, upewniwszy się że Miguel nie żyje, żegna go znakiem krzyzą na chwałę Chrystusową.
Ukryj streszczenie