2 akty. Obsada: 5 ról męskich, 2 kobiece /Lasca i Tiossido, kamerdyner Milos, Dila, trębacz Emanou, klarnecista Tope, saksofonista Fodere/ oraz głosy z samochodów /5 męskich, 1 kobiecy/. 1 dekoracja: duży plac, w głębi wraki samochodów.
Fernando Arrabal /ur. 1932/, Hiszpan piszący po francusku, znany z ekscentryzmu w życiu i twórczości, uważany jest za bezpośredniego i najwybitniejszego kontynuatora awangardowej dramaturgii, której głównymi przedstawicielami byli ostatnio przed nim Beckett i Ionesco. Arrabal debiutował w 1959 r. , grany jest w licznych krajach Europy i obu Ameryk, również w Polsce wystawiono jego głośne jednoaktówki: "Guernica", "Modlitwa", "Franciszka i kaci".
Pierwsza pełnospektaklowa sztuka pisarza to "Cmentarzysko samochodów". Rozgrywa się ona w umownej rzeczywistości i w umownym czasie, wśród postaci także traktowanych umownie i antypsychologistycznie. Realistyczna jest jedynie sceneria: ogromne zwalisko starych, porzuconych samochodów, jakie spotkać można obecnie na peryferiach każdej metropolii. We wnętrzach aut gnieżdżą się niewidoczni dla widza lokatorzy; są oni starannie i dwuznanie obsługiwani przez wytrawnego kamerdynera Milosa i jego kochankę, młodą piękną kobietę. Dila przesypia się zresztą notorycznie także z "lokatorami" samochodów, wyróżnia jednak wyraźnie Emanou, 33-letniego trębacza, który prowadzi trzyosobową orkiestrę, złożoną prócz niego z klarnecisty Tope i głuchoniemego saksofonisty Fodere. Grają oni bezpłatnie i codziennie dla tłumu biedaków, ponieważ Emanou wyznaje przekonanie o konieczności bezinteresownego dobra wobec bliźnich. Dila i muzycy z zachwytem przyjmują jego nauki i traktują go jak proroka, choć nie znał on nawet swojego ojca i urodził się w ubogiej stajence, gdzie wół i osioł ogrzewali go swym ciepłem. Natomiast policja uznała, że Emanou zagraża porządkowi społecznemu; od dawna organizowane są na niego obławy. Zostaje wreszcie ujęty na skutek zdrady swojego towarzysza Tope, który wydaje go pocałowaniem. Przerażony Fodere zapiera się Trębacza. Zostaje on ukrzyżowany na rowerze policyjnym i odtransportowany przez Lasca i Trossido, groteskową parę ni to sportowców, ni to żandarmów. Po odejściu Emanou na cmentarzysku cywilizacji zaczyna się wszystko "da capo".
W sztuce Arrabala akcja stanowi tylko jedną z warstw utworu, operującego różnorodnym arsenałem środków formalnych, w dialogu i sytuacjach grającym elementami sarkazmu, erotyzmu, brutalności, absurdalnego humoru.
Biuletyn Informacyjny Agencji Autorskiej "Nowe sztuki" nr 4/1972
Ukryj streszczenie