Scenografia

Scenografka, malarka. Ukończyła wydział Malarstwa i Grafiki Warsztatowej warszawskiej ASP ze specjalizacją „gobelin” (dyplom 1966), kształciła się m.in. pod kierunkiem prof. Jana Cybisa. W latach 1977–79 studiowała scenografię w podyplomowym studium ASP pod kierunkiem Józefa Szajny. Odbywała również staż u Petera Brooka.

Debiutowała jako scenografka późno, bo dopiero w 1981 roku, realizacją do Wenecjanek Beolco w reż. Wiesława Rudzkiego w Teatrze Lubuskim w Zielonej Górze. Wcześniejszych samodzielnych scenografii do dyplomów warszawskiej PWST, Noclegu w Apeninach Fredry w reż. Ryszarda Peryta z roku 1980 i Jednoaktówek Becketta w reż. Antoniego Libery z 1981, sama nie traktowała jako debiutu.

Pracowała jako asystentka scenografa Andrzeja Kreutz-Majewskiego w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w latach 1979-1982, zaś jako etatowy scenograf – w Lubuskim Teatrze im. L. Kruczkowskiego (1982-83) i toruńskim Teatrze im. W. Horzycy (1983-2007). Najwięcej znaczących – i nagradzanych – realizacji Semenowicz powstało we współpracy z Krystyną Meissner, często współpracowała też z Antonim Liberą, Pawłem Łysakiem, Ireną Jun.

Scenografia jest dla niej wciąż drugim zawodem, o czym świadczą przywoływane przez współpracowników opowieści o jej unikaniu zaangażowania w kolejne projekty, kończącym się zawsze perfekcjonistycznym podejściem do pracy i ciągłą obecnością na próbach. Zarówno jej malarstwo, jak i twórczość scenograficzną cechuje szczególna wrażliwość na kolor i fakturę, ale też dbałość o wewnętrzną dramaturgię dzieła. Dużą wagę przykłada do rytmów, tak w przestrzeni, jak w ruchu elementów scenografii. Semenowicz nie boi się użyć jawnego cytatu – jak w przypadku realizacji do Wesela w reż. Krystyny Meissner (1996), gdzie w scenografii ożywały znane pastele Wyspiańskiego – ani poddać się woli autora dramatu (jak przy realizacjach Becketta u Libery). Zawsze jednak przykłada ogromną wagę do detalu, stara się korzystać z zestawień obiektów nieoczywistych, wywołujących określone napięcia kierunkowe w percepcji widza. Woli korzystać z pustej przestrzeni niż przegadać ją nadmiarem elementów – potrafi zbudować świat przedstawienia jedną, komplementarną, funkcjonalną dekoracją. Dlatego też jej realizacje scenograficzne często określa się jako minimalistyczne.

Kostiumy projektuje zazwyczaj już w trakcie prób, łącząc w nich wstępne uwagi reżyserów z poszukiwaniami i potrzebami obsady. Jej kostiumy są funkcjonalne i wygodne, zachowują charakter epoki, o której opowiada spektakl, a przy tym dopełniają charakterystykę postaci formą plastyczną, modyfikacjami sylwetki etc.

Wielokrotnie nagradzana, m.in. nagrodą marszałka województwa kujawsko-pomorskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru (2002 i 2005), na Festiwalu Teatrów Północnej Polski (za Balladynę Słowackiego w 1985 i Zmierzch Babla w 1987, oba przedstawienia w reż. K. Meissner), Opolskich Konfrontacjach Teatralnych (Damy i huzary Fredry w reż. Janusza Nyczaka, 1990) czy Festiwalu Dramaturgii Współczesnej (Merylin Mongoł Kolady w reż. Zbigniewa Brzozy, 2004). Brała udział w wystawach zbiorowych i indywidualnych, zwłaszcza jednak z pracami malarskimi (m.in. „Artyści Warszawy” w 1979 w Zachęcie, wystawa indywidualna w Domu Artysty Plastyka, 1980).

Bibliografia

• Jerzy Stajuda, Rozważania chirurga o nożyczkach zaszytych w osobie bliskiej oraz Aleksandra Semenowicz, „Teatr” 1991 nr 3.

Adam Drozdowski