Kalendarium

Warszawa: zmarł aktor, reżyser i dyrektor teatrów Władysław Krasnowiecki (ur. 4 stycznia 1900).

W latach międzywojennych pracował jako aktor i reżyser w Krakowie, Łodzi, Warszawie i Lwowie. Największy wpływ na polskie życie teatralne wywarł w latach 40. I 50. XX wieku:

„Od kwietnia 1939 w Teatrze Wielkim, potem Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie (do 1941), w którym w końcu 1939 objął też kierownictwo artystyczne. Wystawił Zemstę Fredry (rola Rejenta), Opowieść o Bartoszu Głowackim Wasilewskiej. W latach 1941–43 pracował w Kijowskim Studio Filmowym, w maju 1943 zgłosił się jako ochotnik do formującej się w Sielcach nad Oką 1. Kościuszkowskiej Dywizji Piechoty, przy której w czerwcu utworzono Teatr Żołnierza, przemianowany na Teatr Żołnierza 1 Korpusu. 23 września 43 został dyrektorem tego teatru (w randze kapitana), a od końca tego roku kierownikiem artystycznym (dyrektorami byli kolejno Adam Barchasz, Włodzimierz Stahl). Od marca 1944 zespół działał pn. Teatr I Armii Polskiej. Krasnowiecki reżyserował Śluby panieńskie Fredry, Bal u saperów Pasternaka, Ławka w Łazienkach i Nocleg Ważyka. 27 lipca tego roku Teatr I Armii przybył do Lublina i po połączeniu z zespołem miejscowego teatru, 28 października 1944 przyjął nazwę Teatru Wojska Polskiego. Krasnowiecki był jego dyrektorem artystycznym w randze majora. Od 26 stycznia 45 teatr ten działał w Łodzi, w kwietniu tego roku Krasnowiecki powołał pierwszą w kraju Radę Artystyczną teatru. W sezonie 1946/47 był wicedyrektorem artystycznym Teatru Wojska Polskiego (dyrektor – Leon Schiller). Na scenie łódzkiej grał Hrabiego Almavivę (Wesele Figara Beaumarchais), Bardosa (Krakowiacy i Górale Bogusławskiego), reżyserował Wesele Wyspiańskiego (rolę Gospodarza w spektaklu Teatru Wojska Polskiego prezentował przedtem w Lublinie, Krakowie i Katowicach) i Stary dworek Ważyka. Po zdemobilizowaniu (w randze pułkownika WP) sprawował w latach 1947–49 dyrekcję i kierownictwo artystyczne Teatr Miejskiego w Katowicach, gdzie również grał i reżyserował np. Jegor Bułyczow i inni Gorkiego (rola tytułowa), Pastorałka Schillera, Uczeń diabła Shawa (rola Gen. Borgoyne), Dobrze Majakowskiego, Makar Dubrawa Korniejczuka. W czerwcu 1949 minister Kultury i Sztuki powierzył mu organizację i kierownictwo artystyczne Teatru Narodowego w Warszawie (sprawował je z Władysławem Daszewskim od 13 grudnia 1949 do 14 października 1950), a następnie także dyrektor tego teatru (15 września 1950 – 28 lutego 1952). W sezonie 1952/53 grał w Teatrze Polskim w Warszawie, w sezonie 1953/54 był kierownikiem artystycznym i dyrektorem Teatru Domu Wojska Polskiego w Warszawie, po czym wrócił do Teatru Narodowego jako aktor i reżyser” (zob. Almanach Sceny Polskiej 1982/83 tom XXIV, Instytut Sztuki PAN, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1987).