Roberto Cossa
Argentyński dramaturg, scenarzysta, dziennikarz, aktor. Przyszedł na świat w średniozamożnej rodzinie - jego ojciec był technikiem dentystycznym, matka zajmowała się domem i trojgiem dzieci. W tym samym domu mieszkali dziadkowie Roberto ze strony matki; byli włoskimi imigrantami. Włoskie słowa, którymi posługuje się Bunia, tytułowa bohaterka jednego z jego dramatów, pisarz zapamiętał z dzieciństwa. Jako nastolatek Cossa pochłaniał książki Marka Twaina, Anatole'a France'a, "Nędzników" Victora Hugo, dramaty O'Neilla, Millera i Williamsa, a także - pod wpływem dziadków - Pratoliniego i Moravię, Mając piętnaście lat zobaczył w teatrze "Śmierć komiwojażera" Arthura Millera, która wywarła na nim ogromne wrażenie. Teatr był już wtedy pasją przyszłego pisarza, lecz rodzina nie pochwalała zainteresowań chłopca. Po ukończeniu państwowej szkoły średniej Cossa próbował, zgodnie z wolą rodziców, dostać się na medycynę, nie został jednak przyjęty. Mając siedemnaście lat zaczął więc grać w teatrze w dzielnicy San Isidro w Buenos Aires. Szybko zrezygnował - okazało się, że brakuje mu talentu. "Każdy autor jest niespełnionym aktorem", powiedział pisarz w jednym z wywiadów.
Cossa zajął się dziennikarstwem - pracował dla "Clarín", "La Opinión" i "El Cronista Comercial". Przez dziesięć lat był tajnym współpracownikiem Prensa Latina, kubańskiej agencji informacyjnej. Sam określał się jako socjalista i wielbiciel rewolucji kubańskiej; sympatie dla socjalizmu pisarz wyniósł z domu rodzinnego. Jako dramaturg debiutował sztuką "Nuestro fin de semana" (Nasz weekend, 1964). W następnych latach ukazały się "Los días de Julián Bisbal" (Dni Juliána Bisbala, 1966), "La ńata contra el libro" (1966), "La pata de la sota" (1967), "El avión negro" (Czarny samolot, współautorzy: Germán Rozenmacher, Carlos Somigliana i Ricardo Talesnik, 1970), najbardziej znane dramaty "Bunia" (1977) i "El viejo criado" (Stary sługa, 1980), a następnie "Gris de ausencia" (Szarość nieobecności, 1981), "Ya nadie recuerda a Frederic Chopin" (Nikt już nie pamięta Fryderyka Chopina), "Tute cabrero" (1981), "El tío loco" (Szaleniec, 1982), "De pies y manos, Yepeto" (1987), "El Sur y después" (Południe i później 1987), "Angelito" (1991), "Viejos conocidos" (Starzy znajomi, 1994), "Los ańos difíciles" (Trudne lata, 1997). Roberto Cossa ukazuje dwudziestowieczną Argentynę, piętnując autorytaryzm, polityczną krótkowzroczność, ignorancję, zdewaluowanie wartości moralnych. Wnikliwie opisuje życie klas średnich w Buenos Aires; czasem posługuje się metaforą.
Pisarz przez całe życie mieszka w Buenos Aires. Na podstawie utworów Roberto Cossy nakręcono kilka filmów, między innymi "Tute Cabrero" (reż. Juan José Jusid, 1968) i "Bunię" (reż. Hector Olivera, 1979).
