"Klątwa"
Choć dziś może się wydawać niewiarygodnie, "Klątwa jest czymś w rodzaju udramatyzowanego reportażu, w którym prawdziwe są nie tylko elementy "rodzajowe", ale tak że główny konflikt. Rzecz ta w ogólnym zarysie, zdarzyła się naprawdę, a przez Wyspiańskiego podniesiona została do rangi wielkiego uogólnienia. Przedstawienie reżyserowane przez Konrada Swinarskiego, w którym znalazła się ta sztuka, stało się wydarzeniem teatralnym. Ale o tym później.
Oglądałem je z widowni Teatru starego w Krakowie, obejrzałem wczoraj w TV. I rzecz dziwna - jest to jeden z nielicznych spektakli, które zyskały na małym ekranie. W "żywym" przedstawieniu raziła przesada w eksponowaniu nędzy galicyjskiej wsi, owej procesji kalek i debili, nurzających się w ziemi rozrzuconej pośrodku sceny. Reżyser TV, W. Gawroński, wszystko to stonował i wydobył na pierwszy plan aktorów. Skorzystała z tego przede wszystkim Anna Polony, świetna, skupiona, pełna wewnętrznej ekspresji odtwórczyni roli Młodej.
Było to przedstawienie dobre, przykuwające uwagę. Na scenie Teatru Starego "Klątwa" idzie jednak podczas jednego wieczoru z "Sędziami", sztuką o wiele ciekawszą, precyzyjniej zbudowaną. W "Klątwie" przegadanej nieco i rozhisteryzowanej, dochodzi do głosu młody jeszcze Wyspiański - w wielu momentach razi niechlujstwem wiersza i dramaturgiczną naiwnością. "Sędziowie" są dziełem w pełni już dojrzałym, dają też większe możliwości aktorom. I choć wczorajszy spektakl z pewnością należy do najciekawszych spośród prezentowanych dotychczas w ramach VII TV Festiwalu Teatrów Dramatycznych, dziwić może decyzja o wybraniu tejże sztuki, nie zaś "Sędziów", dzięki którym przedstawienie krakowskie zyskało ogólnopolską sławę. Mielibyśmy ucztę, mieliśmy zaś tylko dobrą przekąskę.
