Artykuły

Młody aktor i autor radziecki Malugin napisał swą komedię "Starzy przyjaciele" dla młodego zespołu. Wszystkie występujące w niej postacie, z wyjątkiem nauczycielki, to ludzie młodzi. Bohaterem sztuki jest młodzież. Więcej: młodość. Młodość, która w chwili, gdy dojrzała do urzeczywistnienia swych planów i marzeń zostaje wytrącona z normalnego rozwoju przez wojnę.

Zarzuca się Maluginowi, że jeszcze nie opanował dostatecznie rzemiosła dramatycznego; trudno, jest debiutantem. Ale jedno potrafi: napisać role. Role są nietrudne, bo przecież przeznaczone dla młodych aktorów. Ale każda rola to człowiek, prawdziwy człowiek - nie papier. To bardzo dużo jak na debiutanta. Ale właściwie warunek nieodzowny. Bo autor dramatyczny może z czasem poprawić swoją technikę, może nauczyć się rzemiosła - ale ujrzeć i odtworzyć człowieka, z tym darem musi się urodzić, bo tego nie nauczy go żadne doświadczenie ani żadne ćwiczenie.

Zespół, który w Miejskich Teatrach Dramatycznych, odegrał sztukę Malugina, jest młody i wojnę przeżył w podobnych warunkach, co bohaterowie "Starych przyjaciół". W podobnych, nie w tych samych. Ale wewnętrzny osad, który wojna w nich pozostawiła, jest taki sam. To też młodzi aktorzy warszawscy grają swe role z przekonaniem, dziś już o wiele lepiej aniżeli na premierze, gdzie byli może zaskoczeni tym, że między postaciami, które odtwarzają, a nimi samymi jest taki mały przedział... i gdzie się jeszcze, jak to bywa w podobnych wypadkach, trochę zgrywali.

Dzisiaj po scenie teatru "Jaskółka" chodzą już postacie pełnokrwiste. I zdarzenia komedii mają wymowę o pełnym brzmieniu. A głos młodego autora jest taki mocny, ciepły i przyjazny, że braki techniczne "Starych przyjaciół" przestają nas razić. Dzisiaj muszę z większym jeszcze naciskiem powtórzyć to, co już raz pisałem (w "Odrodzeniu"): że komedia Malugina - jest pozycją absolutnie pozytywną - przez swoją atmosferę przede wszystkim, przez tę atmosferę dobroci i szlachetności.

[recenzja z prywatnego albumu Witolda Sadowego w zbiorach IT]