Artykuły

Na profesjonalnej scenie zadebiutował już jako student w "Doktorze Judymie" w Teatrze Studyjnym w Łodzi. Rozkwit Jego artystycznego kunsztu nastąpił na deskach Teatru Nowego w Poznaniu, w którym grał do końca swych dni... - wspomnienie o MARIUSZU SABINIEWICZU, w zbliżającą się trzecią rocznicę śmierci aktora.

Właśnie wyszedł przed chwilą jeszcze jego papieros pokój dymem napełnia jeszcze cienie od gestów jeszcze ten dym nad świecą Z głośnika płynie Bach. Chmurami pełnia. Teraz chodzę i chodzę i przypominam sobie jego słowa jak las podateński szumi w mej głowie ta rozmowa... "Rozmowa z aktorem" /Konstanty Ildefons Gałczyński/.

Owe słowa, rozmowy, jak pisze poeta pozostaną Mariuszu w naszych sercach, teatrze, filmie, radiu, wycinkach prasowych, na fotografiach... Chwila wspomnień i historii...

Był rok 1977. Pracowałem jako instruktor teatralny w Spółdzielni Mieszkaniowej "Osiedle Młodych" w Domu Przyjaźni "Trojka", w którym założyłem Teatr Marych Form "Sieć". Tu pierwsze tajemnice sztuki Melpomeny poznał Mariusz Sabiniewicz. Kiedyś mieszkaniec os. Bohaterów II Wojny Światowej, uczeń Szkoły Podstawowej nr 18, potem X Liceum Ogólnokształcącego na Ratajach. Wraz z innymi uczniami tych szkół oraz Technikum Samochodowego podjąłem próbę peregrynacji po strofach poezji, dramatu, uczestnictwa w kulturze... Niektórzy z nich, oprócz Mariusza, zostali zawodowymi aktorami: Mariusz Siudziński i Dariusz Skibiński, absolwenci wspomnianego Technikum Samochodowego. W ciągu kilku lat zrealizowaliśmy między innymi poetyckie spektakle teatralne poświęcone twórczości Sergiusza Jesienina "Dokąd nas pędzi zdarzeń fatum" i Aleksandra Błoka "Podsłuchane wśród wierzb". Wspólnie z Mariuszem napisałem scenariusz pt. "Dlaczego właśnie ja?" - spektakl mówiący o problemach współczesnej młodzieży. Mariusz Sabiniewicz brał udział w wielu konkursach recytatorskich. Laur "Wierzbowego liścia" w Poznaniu, "Złoty Lemierz" w Rzeszowie oraz nagroda za monodram pt. "Ciemne złoto wczesnej jesieni" w Zgorzelcu - przyniosła Mu wiele radości z zainteresowania poezją i dramatem. Pokłosiem tego były Jego próby pisania wierszy. Oto jeden z nich z 1979 roku:

Jak niewiele nam potrzeba

bez słowa

bez uścisku dłoni

Spojrzeniem jednym mówisz mi

o kwiatach i o słońcu

Jak niewiele jest szczęścia

ulotne chwile dawnych widzeń

kochać oczyma

oczy ustami pieścić

i szaleć na parkiecie dni

tonąc w twych objęciach

W 1982 r. zdał egzamin do Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Na profesjonalnej scenie zadebiutował już jako student w "Doktorze Judymie" w Teatrze Studyjnym w Łodzi w reżyserii Jana Machulskiego. Po ukończeniu studiów zaangażowany został do Teatru Polskiego w Poznaniu. Któż z nas nie pamięta znakomitej roli Konrada w "Dziadach" Adama Mickiewicza, w reżyserii Grzegorza Mrówczyńskiego. Spektakl grany był 113 razy, zawsze przy pełnej widowni. Rozkwit Jego artystycznego kunsztu nastąpił na deskach Teatru Nowego im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu, w którym grał do końca swych dni... Między innymi jako Adam Faworski w "Pięknej Lucyndzie", Brodin w "Czerwonych nosach", Syfon w "Ferdydurke", Wacław we "Fredrze dla dorosłych", Haendel w "Kolacji na cztery ręce". Trzeba zapamiętać również jego współpracę z Poznańskim Kabaretem "Tey". W pamięci pozostaną również role Teatru Telewizji w "Kosmosie" Witolda Gombrowicza oraz "Szkole uczuć" Gustawa Flauberta. Wielkiej widowni telewizyjnej pozostanie w pamięci jako Norbert Wojciechowski z serialu "M jak miłość".

Pozostaniesz Mariuszu w naszej pamięci jako dobry człowiek, pełen humoru i życzliwości dla bliźnich. Jako znakomity artysta pięknej, acz trudnej sztuki Melpomeny. Ku refleksji i zadumie zacytuję słowa wiersza ks. Jana Twardowskiego:

Niedługo spotkamy się znowu

tym razem

bez dyplomów naukowych

bez wynalazków i gazet

bez dowodów na istnienie Boga

bez kwitów

bez programów i ziemskiej glorii

po drugiej stronie życia

po drugiej, ciemnej stronie serca

po drugiej stronie teorii