Zamek na lodzie
Teatr Klasyczny wabi warszawskich widzów arcydramatem arcymistrza Ibsena "Budowniczy Solness". Ten wzięty pisarz norweski schyłku XIX wieku tak pojmował posłannictwo każdego inżyniera ludzkich dusz:
"Uświadamiać sobie samemu i innym aktualne i wieczne problemy, wyłaniające się w jego epoce i jego społeczeństwie".
Opowieść o budowniczym i jego mało sensownej śmierci jest mroczna, jak saga, niepokojąca, przesycona bałwochwalczym uwielbieniem tradycji Wikingów i trollów (duchów północy). Zderzenie nadciągającej starości z rozkwitającą młodością wywoła ów arćydramat, ostatni lot z wieży zakończony tragedią.
Pisarstwo Ibsena jest wieloznaczne. Inaczej odczytywano jego utwory współcześnie, inaczej oddziaływają one dziś. "Budowniczy Solness" skłania do zadumy nad wieloma zagadnieniami ludzkiego losu. Można zeń wykroić sporo nauk, mimo mnóstwa odautorskich niedopowiedzeń. Jedną z nich jest właśnie niemożność dokładnego prześwietlenia i dostrzeżenia wszystkich szczegółów życia jednostki.
Na kanwie tego dramatu i przedstawienia go w Teatrze Klasycznym rysuje się kilka prawd oczywistych:
- starzeć się trzeba godnością umiejętnie ustępując miejsca młodym;
- nie obiecywać dzieciom królestwa, skoro się go dać im nie zamierza;
- w kraj młodości raz drugi się nie wraca;
- podniecający kontakt z młodością (odmiennej płci) niweczy działanie rozsądku;
- kruche i nietrwałe są zamki na lodzie.
Tej ostatniej maksymy nie doceniono i w Teatrze Klasycznym decydując się na prezentacja tego właśnie dramatu Ibsena w koturnowo tradycyjnej reżyserii i nieciekawej, nijakiej scenografii.
Ciężar skomplikowanych ról przytłaczał zespół aktorski. Podołał mu Czesław Roszkowski, chwilami Kazimierz Meres (postać tytułowa), Krystyna Chmielewska i Wiesława Niemyska. Przeciwstawienie Jerzego Rogowskiego w roli Ragnara bohaterowi utworu jest chyba nieporozumieniem. Reszta jest miałkością.
