Leśmian namalowany
Waldemar Zawodziński, dyrektor artystyczny Teatru im. Jaracza w Łodzi, z wykształcenia jest malarzem i reżyserem. W zrealizowanej przez siebie premierze "Zdziczenia obyczajów pośmiertnych" przedstawił się jeszcze jako wybraniec Sztuki.
Zawodziński poetycki dramat Leśmiana zakomponowany na trzy postacie, rozpisał na sześć głosów. Są więc dwie żony, dwie kochanki i "On" w dwóch osobach. Grają ich młodzi i starsi aktorzy. Duchy są więc raz młode, raz stare, raz dojrzałe, raz jeszcze nie w pełni przenikliwe, idące tylko za głosem uczucia. I nic nie szkodzi, bo tragedia staje się w obu światach - zaświatach.
Jak blisko nam codziennie do dramatów, śmierci, zbrodni, miłości, strachu, niezdecydowania. Jak bardzo również nie zdajemy sobie sprawy z trafności wyborów. Jak okropnie jest, że nie zawsze umiemy właściwie je ocenić. I straszne jest, że nie ma powrotu. A jeszcze gorsze, gdy przyjdzie zrozumieć, że "nie warta powrotu gmatwanina".
Filozofię Leśmiana, jakże uniwersalną, Zawodziński pięknie namalował, zmultiplikował, pochował i wskrzesił. Dokonał tego z pomocą zachwycających obrazów (sceny są tak ułożone, że niemal każdą chciałoby się zatrzymać, oprawić w ramy i zawiesić w godnym miejscu), zatykających dech w piersiach rozwiązaniach sytuacyjnych (nie wypada zdradzać, by nie niszczyć efektu), muzyką (takiego opracowania - Józef Baliński - dawno nie słyszeliśmy na łódzkich scenach) i aktorami.
Przejmujący świat stworzyli: Barbara Wałkówna (Krzemina), Irena Burawska (Marcjanna) i Andrzej Głoskowski (Sobstyl). Podczas monologu Krzeminy, Marcjanny, sceny przywołującej zabójstwo dreszcze przechodzą po plecach, a w oku wiruje łza. Obie Maestry Burawska i Wałkówna dały koncert gry!
Trudno dziwić się, że w rolach młodych bohaterów troje młodszych artystów wypadło nie tak wspaniale. Ale i tak po "Zdziczeniu obyczajów pośmiertnych" z teatru widzowie wychodzą wstrząśnięci.
