Artykuły

"Pragnę tylko, żeby mnie ktoś ko­chał" to dwudziesta druga premiera Teatru "Logos". Rozpoczyna ona je­denasty rok działalności tego amator­skiego zespołu, który zdobył już so­bie liczną widownię i trwałe miejsce na mapie teatralnej Łodzi.

Na najnowszą premierę złożył się wybór tekstów współczesnych dra­maturgów amerykańskich: T. Wilde­ra ("Nasze miasto"), T. Williamsa ("Szklana menażeria") i E.O'Neila ("Zmierzch długiego dnia") oraz wiersze Emily Dickinson. Scenariusz przygotował reżyser spektaklu An­drzej Kierc, a oprawę muzyczną Piotr Hertel.

Teatr "Logos", jak wskazuje na to jego nazwa, jest teatrem słowa. Sło­wa w głębszym, biblijnym i metafi­zycznym znaczeniu - obrazującego prawdę ludzkich doznań i pragnień. Spektakl Andrzeja Kierca mówi o różnych obliczach miłości - na po­czątku tej pierwszej, czystej i mło­dzieńczej, zakończonej zaślubinami (znakomite role Luizy Łuszcz i Łuka­sza Żelazowskiego).

W drugiej części, wykorzystującej fragmenty "Szklanej menażerii" Wil­liamsa, jest to miłość nie spełniona. Skrajna introwertyczka Laura (Moni­ka Tomczyk), jedynie na chwilę od­najduje pewność siebie i nadzieję na trwały związek z miłym jej sercu kolegą z gimnazjum (Piotr Rommel). Szybko okaże się, że swoje uczucia oddał on innej kobiecie.

Trzecia odsłona spektaklu, na podstawie fragmentów "Zmierzchu długiego dnia" 0'Neila, ilustruje po­wiedzenie, że "piekło wybrukowa­ne jest dobrymi intencjami". I mąż, i synowie Mary Tyron (Jolanta Ko­walska), szczerze troszczą się o to, by powtórnie nie popadła ona w nar­kotykowy nałóg. Towarzyszy temu jednak ciąg niedopowiedzeń, kłótni wybuchających z powodu braku wzajemnej szczerości. Rezultatem owej pozorowanej harmonii rodzin­nej jest samotność - odwrotna strona miłości.

Zróżnicowane elementy spektaklu Andrzeja Kierca łączy poezja Emily Dickinson, głęboko sięgająca w po­kłady naszej wrażliwości i intelektu.