Edmond Rostand "Cyrano de Bergerac"
przekład: Maria Konopnicka, Włodzimierz Zagórski i Joanna Walter, reżyseria: Krzysztof Zaleski, realizacja tv: Joanna Wiśniewska, scenografia: Alicja Wirth i Andrzej Przybył, muzyka: Jerzy Tyszkowski, (emisja dn. 23.11.81, program I).
Poniedziałkowy "Cyrano de Bergerac" był typowym spektaklem robionym dla jednego aktora. Przedstawienie w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego było miłe, sympatyczne, stylowe, ale nie wyszło poza poprawność. Mimo nastrojowej scenografii, przypominającej bardzo, że jesteśmy w teatrze, wśród ładnych dekoracji. Mimo wielu aktorów, przekazujących wiersz Rostanda subtelnie (Edmund Fetting jako de Guiche) lub rubasznie (Krzysztof Kowalewski jako Ragueneau). I mimo wspaniałej gry Piotra Fronczewskiego w roli tytułowej. Roli, zdawałoby się, wymarzonej dla Fronczewskiego. Zabijaka, komediant, poeta, dowcipny i wspaniałomyślny Cyrano de Bergerac i z drugiej strony - Fronczewski, ze swoim zgryźliwym, absurdalnym humorem kabaretowym. Fronczewski mówił wspaniale poetyckie strofy Rostanda, wyglądał w peruce, kostiumie i z przyprawionym nosem, o wiele bardziej interesująco i lepiej lokami. Trudno więc było uwierzyć, że zaślepiona Rokniż nieszczęsny Chrystaian - Marek Kondrat z blond sana (Lniana Głąbczyńska) wybiera nie jego właśnie. Tym bardziej, że Fronczewski wcale nie poszedł w feerie dowcipów i gry słownej, lecz w przedstawienie Cyrana zakochanego, nieśmiałego wobec ukochanej, przejętego każdym z nią spotkaniem. Być może nawet za bardzo przesunął akcenty z Cyrana dowcipnego na Cyrano lirycznego, w związku z czym komedia Rostanda nie była wcale taka wesoła.
Jednakże "Cyrano de Bergerac" jest wciąż sztuką wartą słuchania i oglądania (mimo swej uroczej obojętności politycznej), sztuką o miłości i honorze, dystansie do życia i własnej osoby, subtelnych zawiłościach duszy ludzkiej. Mimo, że nie stał się - w telewizyjny poniedziałek - wielkim wydarzeniem, to warto było zobaczyć Fronczewskiego w Rostandzie przynajmniej po to, aby odpocząć od codzienności.
