Ja, Ja, Ja!
"A teraz Ja" w reż. Ewy Ignaczak w Teatrze Stajnia Pegaza w Sopocie. Pisze Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Witold Gombrowicz okazał się ostatnio wybrańcem Teatru Stajnia Pegaza. Nie powinien narzekać, bo na liście wcześniej dopieszczanych przez teatr Ewy Ignaczak był np. Herman Hesse. A nawet nie może narzekać, bo nie żyje. Poważnie i hucznie obchodzona w świecie (u nas również) setna rocznica jego urodzin lepiej jednak żeby nie była łączona z monodramem Stajni "A teraz Ja".
Najpierw dlatego, że nie kadzi Gombrowiczowi, następnie, że czerpie z niego tylko inspirację i tworzy własną formę, na koniec zaś, że wytwarza rzecz jakby Gombrowiczowi wbrew. Jak wiadomo, bardzo kochał on swoje Ja. I monodram "A teraz Ja" niejako przedstawia artystę samo-uwielbionego. Dopóki to jest artysta, pal go sześć. Niech się wdzięczy, niech się puszy, niech sobie nawet lekko z siebie dworuje.
"Dostrajam się do was" - mówi na początku. "A teraz ja będę rządził! Ja sam" - wywrzaskuje pośrodku. Od "ja" zaczyna dalej niemal każde zdanie. "Ja odrzucam wszelki porządek, odrzucam Boga i rozum" i dostraja się do wodzowskich póz w rytm pieśni wprawdzie nie bojowej, ale łagodnie przyzwalającej na różne wybryczki. W końcu oświadcza, że jest niewinny i za nic nie odpowiada. Z trzaskiem chrupie jabłko, aż widowni ciarki chodzą po plecach. Bo jeśli to tylko artysta, pal diabli jego rozdęte Ja. Ale jeśli tu oto, na naszych oczach, wyrósł na scenie jakiś kolejny wodzuś? Nie ma co klaskać.
Oczywiście, należą się wielkie brawa odtwórcy monodramu, Grzegorzowi Sierzputowskiemu [na zdjęciu]. To bardzo dobry aktor, dysponujący najszerszym rejestrem środków, od szeptu do krzyku i od bebechów po zimny cynizm, bardzo dobrze też dobrany przez Ewę Ignaczak (scenariusz i reżyseria) do tej roli. Miejmy nadzieję, że ten spektakl gwałtownych emocji będzie wielokrotnie grany i podobnie jak "Wszyscy" zdobędzie krajowe laury
