Nie-wesołe wdówki
Nie wiem, na czym polega fenomen "Wdów" Sławomira Mrożka, ale niewątpliwie coś jest na rzeczy. Po pierwszym ich pokazie w czasie Europejskiego Miesiąca Kultury w czerwcu ub. roku, kiedy to przedstawienie reżyserował sam autor - prawie wszyscy zgodnie orzekli, że nie jest to największe dzieło mistrza. Sardoniczny. śmiech okołośmiertny wypadł dość banalnie. To, co każdego z nas zupełnie prywatnie przejmuje, wzrusza lub rozjusza, wcale nie musi być od razu wielką sztuką. Jednak nikt jakoś nie zwerbalizował faktu, że była to po prostu farsa mająca przede wszystkim służyć "rozpisaniu się" autora po pięcioletnim milczeniu. W konsekwencji powstało kilka projektów inscenizacji. Warszawiakom nieszczęsne "Wdowy" serwował Erwin Axer, nam - spółka reżyserska Anny Polony, Józef Opalski.
Na sztukę tę składają się dwie etiudy. Jedną wypełnia się dość kretynicznie kawiarniana konwersacja dwóch świeżych wdówek, drugą - śmiertelne zaloty tradycyjnego już u Mrożka duetu męskiego: gbur, inteligent. Ta "upiorna symetria" doskwiera nawet tkwiącemu po same uszy w dramacie Kelnerowi, który tylko pozornie jest tutaj nie do pary. Jego parą jest przecież zakwefiona dama, która podobnie jak on wystaje nieco poza symetryczną układanką. Wszystko obliczone jest na wygłup i tani śmiech. To farsa, w której śmieszność najmniejszej drobnostki jest łopatologicznie tłumaczona na stronie, mimo to widz niemal na wstępie jest w stanie przewidzieć większość niespodzianek, jakie niesie cała sztuka.
Trudno tu rozliczać w jakikolwiek sposób reżyserów czy aktorów, którzy padli ofiarą złego tekstu. Bronili się przecież jak mogli.Z braci aktorskiej Krzysztof Globisz np. dość skutecznie udawał, że gra u Jarockiego, wystudiowanie i dobitnie artykułując wszystkie wulgaryzmy. "Wdowom" jednak nie pomogłaby chyba nawet ręka Jerzego Jarockiego, który z innej dramatycznie również nie najlepszej sztuki Mrożka - "Portretu" - zrobił sterylnie czyste dzieło sceniczne.
