Artykuły

Miłośników piosenek Georga i Iry Gershwinów nie trzeba zachęcać do obejrzenia tego przedstawienia.

Powiem jednak od razu, że rozczarują się ci, którzy wybiorą się do Centrum Sztuki Studio licząc na kon­cert solistów w wielkim estradowym stylu na miarę Elli Fitzgerald czy Franka Si­natry. MICHAEL HACKETT, reżyser przedstawienia, nie miał bowiem takich ambi­cji. "AMERYKANIN W WAR­SZAWIE" jest z założenia przedstawieniem skrom­nym, kameralną próbą za­bawy, bliską kabaretowi. Wykonawcy i aranżer pro­ponują tu widzom intymny kontakt z muzyką Gershwina, która powstała prze­cież pierwotnie właśnie dla teatru.

Piosenki powiązano akcją i dialogami w kilka sekwen­cji. Przywołują one klasycz­ne czy raczej stereotypowe wątki kultury amerykań­skiej lat dwudziestych i trzydziestych. Mamy więc podróż na statku trans­oceanicznym, porachunki gangsterskie i pościg, ma­my też syna milionera i pierwszą naiwną w typie Mary Pickford. Jednak ak­cja ta jest mizerna, dialogi szeleszczą papierem. Być może stanowić miały zale­dwie punkt wyjścia do teatralnego i muzycznego pa­stiszu w rodzaju, powiedzmy, "Usta milczą, dusza śpiewa" Jerzego Grzegorzewskiego. Ale nie udało się. Na pewno trzeba oddać sprawiedli­wość tym aktorom, którzy naprawdę śpiewają i mają świetne głosy - Marcie Do­bosz w roli "panienki" i Piotrowi Siwkiewiczowi (który występuje gościnnie na zmianę z Wojciechem Malajkatem). Także Jolancie Hanisz w popiso­wej roli operetkowej. Świadomie wykorzystuje też swoje muzyczne dyspozycje Anna Chodakowska, zabaw­nie rysując kobietę wampa. Natomiast inni wykonawcy z konieczności ciążą ku piosence aktorskiej nadrabia­jąc miną i gestem to, czego nie są w stanie zaśpiewać. Nie mogą pokonać trudno­ści, jakie postawił im aran­żer - Stanisław Radwan, a połączenie w jedno ruchu i śpiewu przekracza ich możliwości. Kłopot cały więc nie w tym, jak już napisa­no, że aktorzy "nie jazzu­ją", lecz w tym, że granica pomiędzy zabawą w pa­stisz a parodią została tutaj mocno zachwiana.