Mistrz
Zdzisława Skowrońskiego znamy przede wszystkim jako autora komedii par excellence współczesnych, odpowiadających nieraz w trybie natychmiastowym na palące zagadnienia dnia dzisiejszego, tyle że autor nie bierze ich dosłownie, umie od razu dostrzec ukrytą podszewkę efektownych akcji i jeszcze bardziej efektownych słów. W "Imieninach pana dyrektora" tępi zakłamanie i oportunizm, w "Maturzystach" - dyrygowanie ludźmi i tzw. lakiernictwo, w (...) - frazesowiczów i kombinatorów.
Tym razem, w oryginalnym widowisku telewizyjnym, nagrodzonym III nagrodą na konkursie TV, Skowroński sięgnął po inną tematykę, inaczej także ją ujął. Postawił przed sobą problem psychologiczny, dotyczący warsztatu twórczego. Bohaterem jego sztuki jest aktor, występujący w roli Makbeta; reżyser tuż przed premierą zgłasza zasadnicze zastrzeżenia do słynnego monologu ze sztyletem, uważa, że aktor podkłada tutaj inną treść, że fałszuje tekst od strony psychologicznej. W tym momencie otwiera się drugi plan sztuki: cofamy się o dwadzieścia lat wstecz, gdy ten sam monolog, wypowiedziany w zupełnie innych okolicznościach, uratował pewnemu aktorowi życie. Nie sama jednak akcja jest w tym litworze najistotniejsza. Dla autora ważniejsze są inne problemy: jak to się dzieje, że ta sama interpretacja może wzbudzić tak różne reakcje - w tym wypadku reżysera i krytyka, następnie - w jakim stopniu interpretacja aktorska może być uwarunkowana bardzo silnym, choć nawet odległym w czasie i przeżyciem, które na tę interpretację jak gdyby się nakłada Poza dwiema czołowymi postaciami - Aktora i Mistrza, znajdziemy tutaj jeszcze kilka innych, epizodycznych, zwłaszcza w planie retrospekcyjnym, i one to przypomną nam satyrycznie ujęte postacie z innych sztuk Skowrońskiego.
