Dramat bez fal
"Morze otwarte" w reż. Marka Pasiecznego w Teatrze Współczesnym w Szczecinie. Pisze Aneta Dolega w Kurierze Szczecińskim.
To nie jest klasyczny trójkąt ani dobry spektakl. "Morze otwarte" w reż. Marka Pasiecznego (premiera w Teatrze Małym) tonie w oceanie nudy. Tekst, który jest dramaturgicznym debiutem Jakuba Roszkowskiego, można interpretować na różne sposoby. Niby-psychodrama z elementami komizmu ale czy na pewno śmiech jest zamierzony?
Znudzone sobą małżeństwo spotyka na swojej drodze młodego chłopaka (Maciej Litkowski). Ona (Krystyna Maksymowicz) ma z nim romans. On (Arkadiusz Buszko) go adoptuje. Rozpoczyna się gra. Chłopak jest spełnieniem pragnień obojga. Tym czego nigdy nie mieli - dziecka. Z drugiej strony ona odnajduje w nim swojego męża, kiedy jeszcze był jej kochankiem.
Pasieczny w założeniu zrobił spektakl o tęsknocie za bliskością, za domem. Po raz kolejny w swojej twórczości pod lupę wziął instytucję małżeństwa (wcześniej zrealizował "Małe zbrodnie małżeńskie"). Tylko zabrakło tu emocji. Gra pomiędzy bohaterami, przerywana niepotrzebnie drapieżną muzyką autorstwa Roberta Łuczaka, ma aspiracje do psychologicznej rozgrywki, która albo nas rozśmieszy, albo przejedzie "jak walec". Sama sytuacja, w jakiej znaleźli się bohaterowie, jest już nietypowa. Niestety, oglądając to, odczuwa się jedynie znużenie.
O bliskości powstało wiele tekstów i wiele przedstawień z owianym kultem "Closer" Patrica Marbera na czele. Jego tekst co prawda dokonuje brutalnej wiwisekcji na relacjach męsko-damskich, ale też mówi o tęsknocie za bliskością. Nie za jej substytutem, tylko naturalnym spełnieniem ludzkich potrzeb. "Morze otwarte" ani nie wzrusza, ani nie specjalnie oburza, za to momentami śmieszy. Aktorsko - dobrze zagrane, ale i bez rewelacji w tej materii.
Trudno rozwodzić się nad zmarnowanym tematem. Samotność, marzenia o byciu razem, we dwoje, we troje. To tematy, które dotyczą współczesnego człowieka. Przecież im bliżej chcemy być siebie, tym bardziej się oddalamy...
