Przekroczenie nieśmiałości
Iwona Kempa jest reżyserką " Samotnego Zachodu " Martina McDonagha uhonorowanego nagrodą dla najlepszego spektaklu " Kontrapunktu"
RADOSŁAW JAGUCKI: Czemu wzięła Pani na warsztat właśnie ten dramat?
IWONA KEMPA: Jestem zafascynowana twórczością McDonagha. Wcześniej realizowałam jego "Kalekę z Inishman" i po tej sztuce szukałam następnych. Trafiłam na "Samotny Zachód" w przekładzie Klaudyny Rozhin i dostrzegłam, że jest w nim wiele gorzkich, bolesnych, trudnych treści, które są charakterystyczne nie tylko dla Irlandii, ale można je też odnieść do naszej rzeczywistości. Podoba mi się specyficzny język tego autora, który poważne treści podaje z przewrotnym poczuciem humoru. RJ: Pani interpretacja sztuki podkreśla tę przewrotność.
IK: Może to szkolna fascynacja moim mistrzem Krystianem Lupą, który twierdził, że w dzisiejszych czasach tragedia przestaje być tragedią, a komedia komedią. Tak jest po prostu w życiu, gdzie te najwznioślejsze momenty są często zabawne.
RJ: Czy trudno jest stworzyć spektakl, w którym wszystkie role są charakterystyczne?
IK: Trudno. Próbowaliśmy najpierw robić to przedstawienie, posługując się "delikatną psychologią", bez tej charakterystyczności. Jednak to się nam nie podobało. Mieliśmy wrażenie, że robimy krzywdę McDonaghowi. Musieliśmy go najpierw "oswoić". Aktorzy musieli dotknąć tego, co jest najbardziej charakterystyczne w kreowanych przez nich postaciach i poszukać tego w sobie. Zostawiłam im duże pole poszukiwania własnej drogi. Raczej starałam się mówić, czego im robić nie wolno. Staram się uważnie słuchać aktorów. To, co aktor sam znajdzie, jest cenniejsze od tego, co reżyser mu narzuci.
RJ: Czy "Samotny Zachód" to dla Pani spektakl w jakiś sposób szczególny?
IK: Tak. Z powodu momentu i miejsca, w którym powstał, bo właśnie w Toruniu debiutowałam. Także dlatego, że po pracy nad "Samotnym Zachodem" nie wyobrażam sobie już współpracy z aktorami na innych zasadach niż w tym spektaklu. Dla mnie samej to było też przekroczenie jakiejś reżyserskiej nieśmiałości.
