Wieczne przeczuwanie głębi
"Namiętności" w reż. Izabelli Cywińskiej w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.
Isaac Bashevis Singer, , scenografia Jan Kozikowski, songi Andrzej Poniedzielski, muzyka Jerzy Satanowski, , premiera 29 marca 2009
W Ateneum pełen urody, nostalgii, zadumy spektakl "Namiętności" wedle Isaaca Singera w adaptacji Izabelli Cywińskiej, z songami Andrzeja Poniedzielskiego do muzyki Jerzego Satanowskiego. Pierwszy tak idealnie trafiony w oczekiwania publiczności Ateneum, nawiązujący do jednej z ważnych nitek tradycji tego teatru; oto opowieść o ludzkich przypadłościach, okraszona pieśnią, mądra literatura zestrojona z majsterskim wykonaniem.
Do nowojorskiego pokoiku pisarza, poniekąd odstępcy, bo używającego języka jidysz ku zadowoleniu odbiorców i własnej chwale, garną się zdesperowane kobiety szukające ratunku przed martwotą serca. U kogo mają szukać rady, jeśli nie u eksperta od namiętności, wprowadzając go w rozmaite stany ducha, od zakłopotania po pożądanie. Cywińska inteligentnie połączyła trzy opowiadania Singera, związane tym samym motywem, stawiając pytania o uprawnienia artysty i osobiste koszty duchowego przywództwa, czasem nieprzewidywanego i zaskakującego. Jak to u Singera postacie są barwne, niejednoznaczne, mają mroczne zakamarki i śmieszności, dzięki czemu przed oczyma publiczności powstają wyraziste, charakterystyczne postacie kobiet: odtrąconej, choć pełnej wahań (Jadwiga Jankowska-Cieślak), oddanej bez granic i pokornej, lecz z ukrytym temperamentem (Magdalena Zawadzka) i niezaspokojonej, gotowej na każde głupstwo (Barbara Prokopowicz). Pomiędzy nimi osaczony pisarz (Grzegorz Damięcki), szukający pociechy w przypowieści, że ludzie znikają. Jego przygody z czytelniczkami komentuje chór, śpiewający o ludzkich niepokojach, o wiecznym przeczuwaniu głębi... "Oto, co Człowieka gnębi", jak powiada Poniedzielski.
