Artykuły

LISTY

Jest sobotni wieczór. Teatr Kochanowskiego serwuje swój krwisty befsztyk: trwa premierowe przedstawienie Makbeta. Zobaczę ten spektakl w środę, tak sobie zaplanowałem, a tymczasem spaceruję po nocnych ulicach Opola.

Ulica Ozimska na wysokości Żabki. W bramie nastolatki zapijają się tanim winem. Tłuczone szkło, brukowe słownictwo, strach przechodniów. Zastanawiam się, czy nie zginę za marne kilka złotych, które mam w kieszeni. Któremuś może braknąć złocisza do kolejnej flaszki taniego wina. Jakieś trzysta metrów dalej zatrzymuję radiowóz. Opowiadam, co widziałem. Proszę o interwencję. Jadą powoli. Odwracam się. Chcę zobaczyć, czy zareagują. Nic, pojechali dalej.

W opolskich knajpkach nie ma już miejsc. Wiele osób wyruszyło na swoje prywatne łowy. Alkohol, szalony taniec, przelotne znajomości, zamroczenie, przygodny seks. Spojrzenia głodnych oczu, które szukają silnych doznań. Mijam ogromne osiedle. Tyle mieszkań, tyle istnień ludzkich. Na niektóre klatki schodowe strach wejść. Mieszkańcy budują swoje barykady. Kraty, kłódki, zamki znaczą ich terytoria. Jeżeli wejdą w drogę zdziczałym kohortom podrostków grasujących po okolicy, mogą nie dotrwać do rana. Z tej dzielnicy Opola nie widać już gmachu teatru...

Środa. Rozpoczyna się spektakl. Od pierwszych scen zostaję wbity w fotel. Ze sceny epatuje zło, krew, wyuzdany seks, brutalne morderstwa, zakrwawiony pieniądz, szaleństwo i zmysłowość. Widownia zamiera. Na scenie obnażają zło ukryte w człowieku. Serwują ciemną stronę naszego gatunku w czystej postaci i ku przestrodze. Nie wszyscy wytrzymują. Odnoszę wrażenie, że gdzieś już część tego wszystkiego widziałem. Ciałem jestem w teatrze, lecz moje myśli błądzą po ulicach Opola. Po chwili zastanowienia dochodzę do wniosku: nie pokazali mi niczego, czego tam, na ulicy, nie ma. Zademonstrowali prawdę na głos, nie szeptem. Mieli odwagę, by krzyczeć o prawdzie z czystym sercem i bez obłudy.