Artykuły

W kraju nad Wisłą przy­padki uznawane za bezna­dziejne lub utopijne, określa się pogardliwym: "odlotowe". "Ptasiek" Williama Whartona jest odlotowy. W najlepszym tego słowa znaczeniu. Jest eli­tarny. To historia dla wybra­nych, którzy potrafią wznieść się ponad palące problemy urynkowienia, a nieuchron­ność procesu prywatyzacji nie pozbawiła ich - przepraszam za słowo - wrażliwości.

Każda epoka niesie inny rodzaj zagrożeń. W każdej jednak dochodzi do rozstrzy­gania elementarnego wyboru filozoficznego, który jest de facto konfliktem postaw ży­ciowych: aktywno-agresywnej i pasywno-ofiarnej. Al - osobnik ostro walczący o byt, ulega stopniowej fascynacji odmiennością dążeń Ptaśka. Nadwrażliwca, realizującego się w obserwacji życia ptaków i w przemożnej chęci... bycia jednym z nich.

Spotkanie dwóch najzupeł­niej różnych osobowości było znaczącą lekcją zwłaszcza dla Ala, którego postawa zostaje poddana brutalnej weryfika­cji na prawdziwym polu bi­twy. Jakże inaczej brzmi jego przepełniona fizycznym i psy­chicznym cierpieniem opo­wieść wojenna o ludziach idą­cych przeciw sobie do ataku, od sugestywnej gawędy Ptaś­ka, o tym, jak to w pazurach kota krwawo kończą żywot je­go pisklęta i samiczka-żona. Giną w szponach stworzenia zupełnie innego gatunku. Nie przyszłoby im do ptasich móżdżków, by wyniszczać się wzajemnie bez potrzeby za­spokajania głodu, jak czynią to ludzie.

Wyreżyserowany przez Adama Srokę "Ptasiek" jest kameralnym koncertem roz­pisanym na dwóch aktorów. Niespotykany ładunek emocji przyniosła kreacja Jacka Sobieszczańskiego, który swej skurczonej, nieopierzonej po­staci małomównego Ptaśka, umiał nadać rys postawy god­nej podziwu. Jego milczący wizerunek byłby jednak nie­pełny bez pełnych ekspresji słownych zaczepek Mieczysła­wa Morańskiego, który grał na korzyść kolegi, kreując bardziej jego niż swój portret. To znakomity spektakl, który potrafi przekonać, że czasa­mi wystarczy być... ptakiem.