Makbet z tego świata
"Makbet" w reż. Mai Kleczewskiej w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu. Pisze Dorota Wodecka-Lasota w Gazecie Wyborczej-Opole.
- Czy ty możesz normalnie fun kcjonować po tym spektaklu? - zapytała mnie wczoraj przez telefon koleżanka, z którą dwie godziny wcześniej wyszłam "Makbeta".
Rzeczywiście, gdzieś przepadła, ale nie miałam czasu się nad tym zastanowić, bo sama musiałam usiąść, by dojść do siebie. Już i tak było mi wstyd, że po złowrogich recenzjach znajomych kolegów po fachu spektakl nie dość, że mi się podobał, to jeszcze podobał mi się bardzo.
Unikam przedstawień, na których między sceną a widownią nie ma przepływu energii, kiedy aktorzy robią swoje, a publiczność dziękuje im oklaskami, głównie za to, że mogła poczuć się lepiej. Wszak spędziła wieczór nie w kinie na komercyjnej papce, ale obcując ze sztuką wysoką. Taki teatr, który wprawia widza w dobre samopoczucie, jest nie dla mnie. Od teatru bowiem oczekuję, że wstrząśnie moimi emocjami.
W naszym "Makbecie" nie wstrząsają nimi dziwka, homoseksualista i transwestyta, egzekucje, morderstwa i gwałt, tylko świadomość, że aktorzy pokazali nam nasz świat. Brutalny, perwersyjny i podły, ale niestety prawdziwy. I z tego powodu musiałam odpowiedzieć koleżance, że nie potrafię normalnie funkcjonować.
A jeśli chodzi o brawa, to pomijając kwestie mego fatalnego samopoczucia, należą się aktorom jak psu buda. Byli genialni - wszyscy bez wyjątku. Przeszli samych siebie, wyszli bowiem poza schematy ról, w których przywykliśmy ich oglądać na naszej scenie.
Wiem, że spektakl będzie budził kontrowersje. Że będą tacy, którzy zarzucą mu tandetne epatowanie wyuzdaniem i perwersją i być może wyjdą z niego w połowie. Będą i tacy, co dotrwają do ostatniej sceny, może i najmocniejszej w całym przedstawieniu, a potem, zbytnio nie intelektualizując, po prostu nie będą mogli sobie znaleźć miejsca. W naszym świecie.
