Wchodzenie w obrazy
"Viva la vida" w choreogr. Joanny Czajkowskiej, Jacka Krawczyka i Iwony Strupiechowskiej w Teatrze Okazjonalnym w Sopocie. Pisze Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Choć tytuł nawiązuje do ostatniego obrazu malarki Fridy Kahlo "Viva la vida!" ("Niech żyje życie"!), widowisko taneczne Teatru Okazjonalnego nie jest próbą ilustrowania ani życia, ani twórczości meksykańskiej piękności i femme fatale.
Dlatego choćby że nie da się przełożyć toksycznego związku "gołębicy ze słoniem", tj. Fridy Kahlo z malarzem Diego Riverą na fizyczność Joanny Czajkowskiej i Jacka Krawczyka [na zdjęciu], a za wszystkie kochanki i kochanków obojga musi wystarczyć Iwona Strupiechowska. To raczej odruchowa, czysto emocjonalna i oczywiście skromna odpowiedź na tamte tragiczne wydarzenia, zainspirowana filmem Julie Taymour "Frida" z Salmą Hayek w roli głównej. W żadnej mierze próba mierzenia się z legendą lub filmem. Dlatego też gdy w scenografii pojawiają się obrazy Kahlo, są akwarelowymi, zeskanowanymi przetworzeniami jej olejów, autorstwa Mateusza Skutnika.
Widowisko uwypukla tragiczne momenty, a więc straszliwego wypadku w piętnastym roku jej życia, z którego cudem uszła śmierci, ale który potem kładł się na jej życiu stale cierpieniem. Na które odpowiedziała nie postawą cierpiętniczą, a właśnie ekstatycznym hymnem na cześć życia niczym nieskrępowanego, magiczną twórczością przenoszącą jej wyobraźnię ze świata udręki w bajeczne krainy łagodności.
To "wchodzenie w obrazy" z gorsetem, symbolem cierpienia, sprawia największe wrażenie w spektaklu. Ale też nie brakuje w nim sceny żartobliwej, a nawet wyzywającej wobec powszechnego gustu: to cała sekwencja "tańca z sedesami". Jest i symbolika bardziej wyzywająca: uniesione w górę, czarne pięści. Gest rewolucyjny z wojny hiszpańskiej 1937, ale też gest "black power", z USA, lata 60. Symbol terroru. Pytałem, czy są świadomi tych znaczeń. Dla twórców przedstawienia znaczy on tyle co: "niech żyje życie"!
