Odlot Balladyny
Publiczność teatralna niechętnie ogląda klasykę. Wybierając się na "Balladynę" do Teatru Powszechnego należy pozbyć się takich uprzedzeń. Po obejrzeniu tego spektaklu niektórzy tradycjonaliści znowu posądzą reżysera o "gwałt na Melpomenie".
Elementów wywodzących się z historii teatru jednak nie zabrakło. Jako Skierka i Chochlik pojawiają się Pierrot i Clown rodem z komedii dell'arte. Jest także scena z rampami i ruchomymi kulisami. Wszystko trochę przesadzone. Czasami wykraczające nawet poza granice kiczu. Ale ładne. Trudno odmówić uroku także Goplanie, która przypomina egzotyczną tancerkę z haremu. Wspaniale wygląda Balladyna. Z sukienki w łączkę przebiera się w dopasowaną czerwono-aksamitną kreację. Publiczność znakomicie bawi się patrząc na barwną scenę polowania, w czasie której myśliwi strzelają do drewnianych jeleni z wyrysowaną tarczą. Tu rodzinny tandem Kilianów (syn - reżyseria, ojciec - scenografia) sprawdził się znakomicie. Stworzyli wspaniałe obrazy stylizowanego na lata dwudzieste balu czy sądu nowej królowej.
Nietypowa jest Balladyna. Od pierwszych scen w wiejskiej chacie mniejszą sympatią darzy się Alinę. W jej siostrze zło dopiero się budzi po czarach. Ale w pierwszym akcie Dorota Landowska, odtwórczyni roli tytułowej, boi się swojej bohaterki. Niepewnie dochodzi do tego, co pokazuje w drugim akcie. Eksplozja zła zaczyna się dopiero od balu u nowej grafini. Tu sprawdza się dużo lepiej. Największe oklaski należą się Ewie Dałkowskiej (Matka). Wywołuje salwy śmiechu. Jednak z postaci komicznej potrafi na końcu wydobyć jej tragizm. W spektaklu udział wzięli także Beata Ścibakówna, Justyna Sieńczyłło, Rafał Królikowski. Ta "Balladyna" jest przykładem tego, że nie zawsze "lekturowy" repertuar musi uśpić widza.
