Artykuły

"Volpone" Ben Jonsona zbyt pamiętany jest z świetnej kreacji aktorskiej Jouveta i jak zwykle w takiej sytuacji bywa, widz mimo woli stawia wyższe wymagania reżyserowi i wykonawcom. Telewizja nie dysponuje środkami filmu: stąd realizacja zbyt przykrojona do wymogów sceny teatralnej; tekst wyraźnie zaciążył tu nad koncepcją telewizyjną. Niemniej udało się Zygmuntowi Hübnerowi utrafić w klimat tej świetnej, wenecjańskiej komedii z całą galerią typów wprawdzie przerysowanych, ale pełnokrwsitych i tętniących namiętnościami. Tempo akcji, ostrze satyry osłabia jedynie finał, moralizatorski i nadto siedemnastowieczny; pod tym względem realizatorom filmowym powiodło się znacznie lepiej.

Kapitalną sylwetkę Volpone stworzył J. Świderski, choć chwilami miało się wrażenie, iż rola ta niezbyt mu "leży": ale znakomity talent tego aktora potrafił przezwyciężyć wszystkie mielizny. Bardzo wyraziste i charakterystyczne rysy stworzyli E. Fetting, H. Borowski, A. Szczepkowski, A. Dzwonkowski. Przy tym scenografia Skarżyńskich bez zbędnej maniery groteskowej, która tak raziła w "Perlimplinie".

I jeszcze - co trzeba powitać z dużym uznaniem - powrócono do nadawanych kiedyś z Katowic recitali aktorskich: tym razem głos zabrała w świetnych kreacjach Aleksandra Śląska. Było to piękne uhonorowanie przez TV Międzynarodowego Dnia Teatru.

POZOSTAJE nam czekać na Polaka. Na Polaka z krwi i kości, z jego grzechami i cnotami, grzechami, o których głośno i cnotami, o których mowa - fi donc. Na polskiego bohatera. Mieliśmy w historii i mamy po dzień dzisiejszy znakomitych rębajłów, nieustraszonych w słusznej sprawie, kauzyperdów i stróżów ładu. niezgorszych lekarzy i wcale ambitnych detektywów. Umiemy się bić i całować. Tylko nie umiemy tego pokazać, ani sprzedać. Z handlem ciągle nie bardzo