Jak dziwny jest ten świat
"Helmucik" w reż. Ingmara Villqista w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Pisze Katarzyna Fryc w Gazecie Wyborczej-Trójmiasto.
"Helmucik", autorski spektakl Ingmara Villqista wystawiony na gdańskiej scenie Malarnia, zabiera widza w podróż do totalitarnego świata, który znamy z czarno-białych fotografii. W tych barwach sportretowane są także postaci Villqista, który wyraźnie podzielił je na dobre i złe.
Helmucik (debiutujący w Teatrze Wybrzeże Maciej Zabielski), którego los obdarzył urodą karła, żyje w świecie, który nie przewiduje miejsca dla takich jak on. "Koniec z hodowaniem tych pojebów o łbach jak dynie" - zapowiada dyrektor Departamentu Zdrowia (Andrzej Nowiński) [na zdjęciu] - instancji, której głównym zadaniem jest segregacja ludzi. Ci, wobec których komisja kwalifikacyjna ma wątpliwości, zostają przeznaczeni do kasacji. Bo miejsce, w którym żyje Helmucik, to najmroczniejszy z zakątków: kopalnie, huty stali i sąsiadujące z nimi krematorium spowija trupi zapach. Głównym zadaniem powierzonym miejscowej administracji jest sprawne organizowanie eksterminacji: podział ludzi na przydatnych i całą resztę, a potem skuteczne eliminowanie tych drugich.
W tym zwyrodniałym świecie są oazy normalności. Jedną z takich wysp jest Helmucik i jego rodzina - państwo Wilde (Maria Miernikow i Mirosław Krawczyk), ostoje czułości i prawdziwych wartości, niegodzący się na zasady świata, który nimi rządzi. Ale też z tymi zasadami nie walczą, raczej starają się omijać problemy niż wychodzić im naprzeciw. Być może dlatego, że i tak skazani są na podległość.
Nie przekonuje mnie ten świat - nie dlatego, że jest okrutny, może zbyt brutalnie przedstawiony, ja tylko nie akceptuję grubej kreski: ci są zdeprawowani źli, a ci - szlachetni, choć przyszło im żyć na nieludzkiej ziemi. Spędzając kolejną godzinę na widowni Malarni, marzyłam o odcieniach szarości, maleńkim choćby niuansie. Z pożytkiem dla prawdopodobieństwa zdarzeń i z szacunku dla widza.
