A wąż wszedł na widownię
"O rybaku i złotej rybce" w reż. Beaty Beling w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze. Pisze Leszek Kalinowski w Gazecie Lubuskiej.
Co byśmy sobie zażyczyli, gdybyśmy złapali złotą rybkę, która spełniłaby nasze polecenia? Każdy z nas ma listę marzeń. Tylko czy jest na niej drugi człowiek? Żona rybaka ze znanej rosyjskiej baśni nie uwzględniła na niej nawet najbliższej sobie osoby - męża. Więc przekonała się, do czego prowadzi zachłanność i egoizm. Choć bajkę "O rybaku i złotej rybce" znamy z dzieciństwa, nie zawsze pamiętamy o mądrym przestaniu, jakie ze sobą niesie. Może dlatego i dorośli nie nudzą się na sztuce, przygotowanej przez Beatę Beling w Lubuskim Teatrze?
Historię opowiedziała w nowoczesny sposób, by zainteresować dzisiejszego widza, przyzwyczajonego do szybkich akcji na komputerowym czy telewizyjnym ekranie. Mamy więc aktorów na scenie, lalki, teatr cieni, piosenkę i taniec. A na twarzach dzieci zdziwienie, śmiech i ciekawość świata. Różne formy przekazu sprawiają, że choć na deskach występuje tylko trzech aktorów, a scenografia jest bardziej symboliczna niż dosłowna, wydaje się, że postaci jest dużo i wiele się wokół nich dzieje.
A gdy jeszcze samemu można stać się bohaterem przedstawienia, wchodzimy w bajkę na całego. To dzieci podpowiadają żonie, co powinna przygotować mężowi na kolację (pizzę!), pomagają kolorowemu wężowi przejść ponad ich głowami przez całą widownię (zwierząt pojawia się więcej), tupią nogami i rozmawiają z aktorami. By granica między fikcją a rzeczywistością się nie zatarta, aktorzy przypominają nam, że jesteśmy w teatrze. A przerywnikami są reklamy o wartościach (choć nie wszyscy je lubią - nawet te udawane). Aktorzy są przekonujący, muzyka nastrojowa, nic więc dziwnego, że dziecięca widownia nagradza przedstawienie gromkimi brawami. No i jeszcze gdy przy wyjściu dyrektor teatru dziękuje za odwiedziny i zaprasza ponownie, mały widz czuje, jakby urósł co najmniej metr.
