Brel na telebimie
"Jacques Brel" w reż. Tomasza Koniny w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu. Pisze Dorota Wodecka - Lasota w Gazecie Wyborczej - Opole.
Piosenka poetycka wymaga szczególnego rodzaju porozumienia między jej wykonawcą i widzem. W "Brelu" tego porozumienia brak
Najnowszy spektakl muzyczny pt. "Jacques Brel" w teatrze dramatycznym został tak logistycznie pomyślany, by dla lepszego odbioru dźwięku widzów posadzić na balkonie. Była to pierwsza rzecz, która mi doskwierała. Brakowało mi bliskości i tej magii, jaka wywiązuje się niekiedy między artystą a widzem. Ci bowiem oddaleni ode mnie nie mieli szansy na wywołanie szczególnego rodzaju porozumienia, które sprawia, że wierzę, iż naprawdę czujemy tak samo.
Za ich plecami rozpięty jest wprawdzie telebim, ale na nim wyświetlana jest tylko twarz wykonawcy. Złapałam się na tym, że wcale nie patrzę na postaci, tylko wgapiam się w ekran. Czułam się tak, jakbym oglądała telewizor. Czasami było to monotonne i męczące, bo nie każdy z artystów potrafił swoją twarzą, czyli grą, przykuć moją uwagę, choć przyznaję, że bezsprzecznie udało się to Mirosławowi Bednarkowi i Andrzejowi Jakubczykowi.
Ale na pewno uwagę przykuwają genialne teksty. Choć w niekoniecznie zawsze genialnych interpretacjach.
Ale tymi tekstami bez wątpienia broni się spektakl. Nic nie szkodzi, że artyści wchodzą i schodzą ze sceny jak na konkursowym przeglądzie piosenki aktorskiej (chcę przez to powiedzieć, że brakowało mi jakiejś spójnej formy). Jak już zaśpiewają, to niekiedy od treści aż ciarki przechodzą.
Ale do czasu. Bo mam wrażenie, że jest za długi. Niektóre utwory, mimo że wręcz kultowe, nie musiały się znaleźć w programie. Z tego powodu, stawiając sobie pytanie, czy Tomaszowi Koninie udało się stworzyć uniwersalny spektakl o człowieku, czy też wieczór z cyklu "tribute to...", skłaniam się ku tej drugiej odpowiedzi. Aczkolwiek to nie znaczy, że programu w hołdzie Jacquesowi Brelowi nie należy obejrzeć. Wręcz przeciwnie, polecam. Tym bardziej że muzyka na żywo jest fantastyczna.
