Spotkanie ze współczesnością w szarych ścianach
"Zbrodnia i kara" w reż. Jitki Stokalskiej w Warszawskiej Operze Kameralnej. Pisze Katarzyna Gardzina w Życiu Warszawy.
Bernadetta Matuszczak twierdzi, że właśnie pokazała najlepszy spektakl w swojej karierze. I jest w tym wiele racji. Premiera "Zbrodni i kary" w Warszawskiej Operze Kameralnej zasługuje na najwyższe noty.
Literatura nie od dziś inspiruje inne sztuki, w tym sztukę operową, zdarzają sie jednak powieści, które wydają się niemożliwe do przełożenia na język teatru muzycznego. Jedną z takich powieści wydawała się "Zbrodnia i kara" Fiodora Dostojewskiego.
Zadziwiające jest, że choć spektakl z muzyką Bernadetty Matuszczak jest bardzo skromny - trwa zaledwie godzinę i z konieczności pomija wiele wątków powieściowych - wydaje się zaskakująco pełny.
Przedstawienie oparte jest na słowie, wybranych frazach z powieści Fiodora Dostojewskiego, niosących największy ładunek emocjonalny. Pojawiają się tylko najważniejsze postaci: Rodion Romanowicz Raskolnikow, jego matka i siostra, Porfiry - śledczy i Sonia - symbol niepokonanej wiary, czystości i przebaczenia. Przez cała operę, w której paradoksalnie to nie muzyka, a słowo prowadzi nas i skupia na sobie niemal całą uwagę, bohater wśród nagich ścian swej izdebki prowadzi nierówną walkę z własnym sumieniem. Twórca idei nadczłowieka okazuje się wobec samego siebie słaby i bezbronny. Otaczają go widmowe postaci jak żywe wyrzuty sumienia. Zabił i nie jest w stanie unieść ciężaru zbrodni.
W tej roli doskonale sprawdził się baryton Robert Szpręgiel bez cienia żalu pozostawiający na boku piękny tembr swojego głosu, by chrapliwymi tonami przekazać cierpienie Raskolnikowa. Obok niego z równą siłą błyszczy cicha, ale mocna duchem Sonia - Anna Wierzbicka. Jej modlitwa i scena z Raskolnikowem przeszywają serce do głębi.
Prostota środków wyrazu użytych w realizacji spektaklu przynosi zaszczyt reżyserowi Jitce Stokalskiej i scenografowi Marlenie Skoneczko.
