Pęk wytrychów do Schulza
"Czas nielegalny" w reż. Andrzeja Czernego Grupy Teatralnej Dziewięćsił z Łodzi na XVII Łódzkim Przeglądzie Teatrów Amatorskich ŁóPTA. Pisze Leszek Karczewski.
"Czas nielegalny" Grupa Teatralna "Dziewięćsił" zagrała na XVII ŁóPTA. W czwartek miał premierę. Łódzką, bo światowa odbyła się na lipcowym Międzynarodowym Festiwalu im. Brunona Schulza w Drohobyczu na Ukrainie
W styczniu Schulz sprawił kłopot Igorowi Melniokowi i Andrzejowi Marii Marczewskiemu. "Sklepy cynamonowe" w Teatrze Nowym trudno było uznać za udane. Teraz kłopot ma Andrzej Czerny. Sęk tkwi chyba w języku drohobyczanina. Jego słowo, plastyczne, groteskowe, bujne jak nieplewiony ogród, zawłaszcza całą przestrzeń spektaklu. Trudno dodać do niego scenografię, światło, ruch - bo wszystko już jest opowiedziane.
Po zgierskich "Słodkobłękitach" poszła fama, że w "Czasie nielegalnym" za dużo "schulza" w Schulzu. Otóż nie: za dużo w nim Andrzeja Czernego. Począwszy od tego, że epizody zlepia jedynie głos reżysera z offu. Ale to nie koniec wytrychów. Sceny przenikają jedna w drugą w onirycznej manierze, co jest najbanalniejszym usprawiedliwieniem fantastycznych zdarzeń. Plastykę organizują obrazy Marka Chagalla, wyświetlane na półprzezroczystej płachcie. A inscenizację - chwyty przeszczepione z poprzednich produkcji. Mamy więc egzaltowane refreny i bal menekinów. Półtorej godziny, podczas której doświadczeni aktorzy przestępują z nóżki na nóżkę, podając tomy tekstu, to wystarczający czas, by przypomnieć sobie, że z premiery na premierę wymagania rosną.
A tu wszyscy obsadzeni kolejny raz "po warunkach". Chciałbym zobaczyć, że Dorota Radziewicz potrafi więcej niż histerycznie śmiać się (fakt, że sprawnie) i gestykulować pseudomagicznie. Że Adam Wrzesiński umie być kimś innym niż dyżurnym esesmanem (choć ma niezły niemiecki akcent). A obawiam się, że do grupy zaszufladkowanych adeptów reżyser dołączył Piotra Maszorka z emploi anemicznego artysty - tu niby samego Schulza.
