Artykuły

"Moniuszkowo" w reż. Barbary Dziekan Fundacji Apetyt na Kulturę w Centralnym Basenie Artystycznym w Warszawie. Oceniaja: Jolanta Gajda-Zadworna oraz dzieci: Ata, Michał i Aga w Życiu Warszawy.

W miejscu o zastanawiającej nazwie CBA (Centralny Basen Artystyczny) i zaskakującym wystroju (w niecce byłego basenu) odbył się spektakl pt. "Moniuszkowo". Była to próba połączenia starego z nowym, klasyki ze współczesnością, życiowego doświadczenia z oczekiwaniami i niefrasobliwością młodości... Słowem - spektakl, na którym mogłyby się spotkać pokolenia. Sprawdziliśmy: założenie prawdziwe.

Punktem wyjścia do programu stały się pieśni Moniuszki w aranżacji sięgającej do współczesnych gatunków - od jazzu, przez sambę, do rapu. Dla dziadka utwory połączył tekstem Ernest Bryll. Dywagacje na temat samotności, przemijania, a także zagrożeń... ekologicznych (powrócił temat Rospudy) wykładane były przez starszych członków zespołu. Stanisław Jaskułka wcielający się w Moniuszkę (i Dziada z wiersza J.I. Kraszewskiego) oraz Barbara Dziekan, reżyserka spektaklu, bardzo starali się wydobyć ze swoich kwestii element refleksji, ale niebezpiecznie ocierali się o kicz i banał.

Nie do końca choreograficzne lekcje odrobili niektórzy młodzi tancerze, towarzyszący aktorom w żywiołowych układach. Było jednak coś, co pozwalało zapomnieć o brakach "Moniuszkowa". Warsztat śpiewającego zespołu (w połowie młodego), dowodzonego przez Danutę Błażejczyk, był bez zarzutu. Odważne aranżacje utworów, brawurowo wykonane przez zespół Jacka Piskorza ożywiały nawet bardzo młodą publiczność. Teksty były zrozumiałe, nie tylko dlatego, że Aga i Michał część z nich znali nawet z przedszkola ("Prząśniczka", "Chochlik"). Całości dopełniała surowa, minimalistyczna dekoracja. W tym przypadku działająca na plus. Na "Moniuszkowo" z familią spokojnie można się wybrać.