Tancerze w bytomskiej parowozowni
"Wrzaskowisko" w Śląskim Teatrze Tańca w Bytomiu. Pisze Aleksandra Czapla w Gazecie Wyborczej - Katowice.
Któraż z osób wieszających dawno, dawno temu tabliczki z napisami W hełmie głowa bezpieczna lub Twoje niedbalstwo grozi pożarem na terenie parowozowni, mogła przypuszczać, że pewnego dnia grupa tancerzy swoim ruchem i śpiewem wypełni tę przestrzeń? Taką niecodzienną inicjatywę podjął Śląski Teatr Tańca.
Bytom, ul. Brzezińska 27. Z czasów świetności parowozowni została jedynie piękna czerwona cegła, resztę systematycznie pożera rdza. W ciemnościach, między wagonami, ustawiono krzesła dla widowni. Z martwej ciszy zaczynają wyłaniać się dźwięki, a czwórka zastygłych postaci budzi się w mechanicznym ruchu, coraz szybszym, wzniecając tumany pyłu zalegającego na ziemi. Tak zaczyna się Wrzaskowisko.
Jacek Łumiński - dyrektor, choreograf - zadbał o różnorodność. Połączył nieartykułowane dźwięki z rozmową, popularne piosenki z ludowymi pieśniami, awangardową muzykę XX wieku z odgłosem maszyn. Zaledwie czwórka tancerzy (Sylwia Hefczyńska-Lewandowska, Sebastian Zajkowski, Eryk Makohon, Leszek Stanek) niewiarygodnie ożywiła ruchem wszystkie martwe elementy wokół.
Dużą zaletą przedstawienia jest zmienne miejsce akcji. Każdy widz, podążający za artystami, oddaje część własnej energii na pobudzenie do życia tej niezwykłej przestrzeni teatralnej.
Zawsze cieszy mnie sytuacja, gdy teatr opuszcza swą siedzibę i rusza w miasto by szukać innego kontaktu z widzem, szukać nowych jakości artystycznych. Dlatego pełna nadziei szłam na spektakl Wrzaskowisko. Parowozownię opuszczałam jednak z poczuciem niedosytu. Zasugerowana tytułem, oczekiwałam licznych napięć i eksplodującej energii. Tego zabrakło w bytomskim projekcie. Niejasna stała się dla mnie historia czwórki bohaterów (w zabrudzonych ubraniach roboczych) rozbita na koniec wejściem kobiety w wieczorowej sukni z aksamitu, z biczem w ręku. A mogło tak pięknie skończyć się piosenką - marzeniem o Indonezji...
