Artykuły

Prowadzenie w dzisiejszych czasach teatruprzypomina udział w grze hazardowej, ta­kiej jak np. rosyjska ruletka. Teatr, zwłaszcza w mniej­szych miastach powoli staje się instytucją niepotrzebną. Na szczęście nie brakuje idealistów i zapaleńców, któ­rzy myślą inaczej. Tak właś­nie jest w Legnicy.

To dawne "rosyjskie" miasto garnizonowe dorobiło się tea­tru przed 15 laty. Okazałego, zadbanego budynku w centrum miasta i sceny, do której słusznie przylgnęło miano "bombonierki", można legni-czanom pozazdrościć.

Ze wzglądu na ograniczenia finansowe w Legnicy podję­to przed dwoma laty ryzykow­ną dość decyzję. Dwie insty­tucje: Teatr Dramatyczny i Legnickie Centrum Kultury po­łączono w jedną strukturą or­ganizacyjną. Z tego mariażu, przez jednych traktowanego jako mezalians, przez innych jako zło konieczne, powstał oryginalny na mapie kraju twór, czyli Centrum Sztuki-Teatr Dramatyczny w Legni­cy. Oczywiście współpraca dwóch, jednak różnych, "orga­nizmów" w ramach jednej struktury nie jest łatwa i bezbolesna. Na szczęście konflik­ty są bezkrwawe.

Legnickie władze zaryzyko­wały i zdecydowały powierzyć kierownictwo artystyczne sceny dwójce młodych, prawie już absolwentów wydziału re­żyserii krakowskiej PWST - Robertowi Czechowskiemu i Jackowi Głombowi. Po kilku zaledwie miesiącach legnicka scena odżyła, rozruszała mia­sto i powoli zaczęła wypływać na szersze wody. Tutaj właś­nie powstał spektakl dyplomo­wy studentów krakowskiej PWST. Młodym kierownikom udało się przekonać władze swej uczelni, namówić młod­szych kolegów z wydziału ak­torskiego i w efekcie paro­miesięcznej pracy powstały "Zdrady miłosne" wg Moliera. Przedstawienie obsypano na­grodami na tegorocznym, łódz­kim festiwalu szkół teatral­nych i zaproszono na podob­ny, europejski festiwal w Brukseli. Z kolei "Mimika" wg Bogusławskiego, kolejny spek­takl zakwalifikowała się na szczeciński festiwal małych form teatralnych.

Prawie każda legnicka premiera to równocześnie okazja do wyjścia teatru poza budy­nek. Spektakle poprzedzają happeningi, a młodzi aktorzy powoli, konsekwentnie prze­konują siebie i legniczan, że teatr ciągle jest jeszcze żywą sztuką.

Przed paroma miesiącami rozstrzygnięto kolejną edycję ogólnopolskiego konkursu dra­maturgicznego. Jedynym tea­trem, który sięgnął po obfity plon nagrodzonych sztuk była scena w Legnicy. Czechowski i Głomb postanowili wystawić "Armię" Marka Pruchniewskiego (nagroda za najlepszy debiut). Reżyserię powierzyli koledze z III roku w Krako­wie. Paweł Kamza przerobił nieco dramat i przygotował naprawdę wartki, interesujący i spójny konstrukcyjnie spek­takl.

Pamiętam jak mój szef kompanii (artylerzysta, sier­żant sztabowy) wielokrotnie powtarzał, że: ..Służba w woj­sku - nie zabawa, artyleria - ważna sprawa". Pokazanie całej prawdy o wojsku nie jest możliwe w półtoragodzin­nym spektaklu. "Armia" to pierwszy, teatralny krok, to wycinek z życia w szczególnym getcie, fotografia sytuacji gra­nicznej. Armia jest zamknię­tym światem, w którym rzą­dzą inne, niż za bramą koszar prawa - weryfikuje postawy i wartości. Dlatego nie sposób zżymać się na realizm posz­czególnych scen. Kamza sportretował "armię" prosto i za­razem pomysłowo, rozbijając twardy realizm mundurowy kilkoma scenami snów, ma­rzeń i wspomnień. Marszowy rytm i krok, dosadne słowa i gesty widowiskowo złamane zostały przez pełne uroku i dowcipne fragmenty pantomimiczne (Julian Hasiej).

Komiksowy charakter przed­stawienia został podkreślony udziałem, stworzonej specjal­nie dla "Armii" grupy rocko­wej "Pluton Aniołów". Mocne uderzenie sprzyja twardym, męskim tematom i wątkom sztuki.

Wszystko to sprawia, że w legnickim teatrze nie sposób się nudzić. Oryginalne pomy­sły, twórcza odwaga, świe­żość i profesjonalizm to wła­ściwy sposób na przyciągnię­cie widza.