Artykuły

"Przetarg" to współczesna sztuka wyróżniona w konkursie Teatru Telewizji na utwór dramatyczny. Trzonem fabuły jest konflikt pomiędzy ojcem i synem. Adam, były opozycjonista walczący z "komuna", prowadzi obecnie własny, dochodowy biznes. Wraz ze wspólnikami przystępuje do tytułowego przetargu na spalarnię śmieci. Jego syn Piotr jest dziennikarzem w wysokonakładowej, prestiżowej gazecie. Zdobywa informacje, które podważają zgodność z prawem oferty przetargowej Adama. Poczucie obowiązku za­wodowego nakazuje mu ujawnić je opinii publicznej. Wydaje się, że nie przyjdzie mu to zbyt trudno. Je­go stosunki z rodzicem są chłodne. Piotr ma ojcu za złe, że ledwie parę miesięcy po śmierci matki ożenił się ze swą sekretarką Beatą. Dla obojga małżeństwo to stanowiło w rzeczywistości wyłącznie udany inte­res. Adam zyskał młode, seksowne ciało, Beata - do­statnie i wygodne życie. To jednak jeszcze nie wszyst­ko. Piotr odkrywa, że dwaj wspólnicy ojca są ludźmi z dość nieciekawą komunistyczną przeszłością. Jak to możliwe, że podziwiany niegdyś przez syna rodzic tak się zmienił? Jak to możliwe, że wchodzi w układy z tymi, przez których kiedyś siedział w więzieniu?

Piotr zarzuca Adamowi zdradę dawnych ideałów. Adam Piotrowi na­iwność. Syn chce nakłonić ojca do wycofania się z nieczystego interesu. Ojciec prosi syna, by nie szargał jego dobrego imienia. Obaj nie za­mierzają ustąpić. Wkrótce o całej sprawie dowiadują się wspólnicy Adama. W tajemnicy przed nim postanawiają dawnymi, ubeckimi me­todami przemówić młodemu dziennikarzowi do rozumu. Szybko znaj­dują jego "słaby punkt". Piotr jest zakochany w młodej rosyjskiej skrzypaczce Nataszy, utrzymującej się z grania dla przechodniów na Starym Mieście.

W swym "Przetargu" Paweł Mossakowski stawia ważne pytanie o miejsce imponderabiliów w polskiej rzeczywistości u schyłku XX wieku. Czy uczciwość, honor, przyzwoitość jeszcze coś dzisiaj znaczą? Czy może stały się reliktami niedawnej, lecz już przeszłości? Czy war­to żyć obecnie według pewnych zasad, a jeśli tak, to jaką cenę nale­ży za to zapłacić?