Artykuły

"Z tekstów surrealistów, dadaistów i Witkacego artyści z Ad Spectatores złożyli Da-dadu-du-wie-czór-nie-spodzianek. Zamiast pełnego absurdalnego humoru widowiska, powstał letni spektakl, mało zabawny.

Od dawna Spectatoresi proponują przedstawienia oparte na absurdalnym humorze, pełne pure nonsensu opowieści z oryginalnymi bohaterami i zaskakującymi puentami. I tym razem miało być podobnie, ale się nie udało.

Nowe przestawienie to zestaw historyjek, oryginalnych i zaskakujących, jak Dialogi o zwierzętach. Typowe familijne posiedzenie przed telewizorem zmienia się w walkę na śmierć i życie: i na ekranie, i przed nim. Podobna w nastroju jest historia paranoicznego wyplatacza krzeseł, który dostaje zlecenie od papieża. Nie dość, że żona go zdradza, to mieszkanie zawalają setki krzeseł. Była też opowieść o szlachcicu, co chce się pozbyć syna. Zabójstwa ma dokonać muszkieter, ale tak pokochał dziecko, zaadoptował je i zmienił mu płeć. Ciąg wydarzeń zapowiadał wybuch absurdu, szokujący zwrot akcji - w większości kończyła się mdło i na szmerku śmiechu. Dopiero we fragmentach dzieł Witkacego - Matki, Nowej homeopatii zła i Autoparodii, akcja nabiera rumieńców. Scenę ogarnia kokainowe szaleństwo, ale to nie wystarczyło, by emocje przeniosły się na widownię. Całość rozczarowuje. Tym bardziej, że stałą cechą przestawień Spectatoresów staje się to, że są niedokończone, na każdym poziomie: scenariusza, realizacji, aktorstwa. A wiadomo, że jak chcą, to potrafią przygotować doskonałe, wciągające od początku do końca widowisko.

Aktorzy w bezładnej galopadzie gnali z tekstem na łeb na szyję. Gubili niuanse, marnowali żarty i okazje do zabawy, szwankowała technika, w niektórych scenach nie można było zrozumieć, co mówią.

Tylko Łukasz Dziemidok się dobrze sprawił. Jako Konferansjer z dezynwolturą kleił scenki, w niektórych sam wystąpił przedstawiając najbardziej barwne postacie. Reszta wykonawców nie przyniosła wstydu, ale i nie zaskoczyła".